Vo Nguyen Giap ile Söyleşi

Amerikalılar Bozguna Uğruyor
Wilfred Burchett ve Roger Pic
13 Ocak 1967

1966 yılına, esas olarak yenilgiler... Güney Vietnam'da Amerikan işgal birliklerinin ağır yenilgileri damgasını vurdu. Bu savaşta, yeni sömürgeci girişimlerinin bozguna uğramasına mani olmak için savaşmak zorunda kalan ABD, ilk raundu kaybetti. Bu, Amerikalılar için stratejik bakımdan gerçek bir sürprizdi. Hedeflerinin hiçbirisine ulaşamadılar.

Amerikalıların niyeti, halk güçlerinin belkemiğini kırmak, yani bu anlamda Ulusal Kurtuluş Cephesi'ne bağlı güçlerin büyük bir bölümünü yok etmek, kontrollerinden çıkan önemli bir alanı yeniden zapt etmek, yaşananlar karşısında suratı asılmış olan Saygon rejimini ve bu rejimin ordusunu sağlamlaştırıp canlandırmaktı. Gelgelelim, bu amaçların hiçbirine ulaşılamadı. Tersine, Ulusal Kurtuluş Cephesi’ne bağlı düzenli kuvvetler güçlendi, kurtarılmış bölgeler genişledi ve Saygon rejiminin krizleri durmaksızın daha da ağırlaştı.

Gerçekleştirilen bombardımanların Kuzey’e ne yönde etkisi olmuştur?

Bu bombardımanlar, tam bir fiyaskoyla sonuçlandı. Saldırılara karşı koyma ve Güney'deki kardeşlerimize mümkün olan en etkin şekilde yardım etme azmimizi hiçbir şey sarsamaz. Amerikan Hava Kuvvetleri akınlarını ne kadar fazlalaştırırsa, o kadar çok kayba uğrayacaktır. Şu anda (13 Ocak 1967), bin altı yüzden fazla Yanki uçağı düşürülmüş bulunmaktadır. Bizim haberleşme kanallarımız kesilmemiş olup, savunma kapasitemiz de zerre azalmamıştır, aksine artmıştır.

Amerikan birliklerinin on yedinci paralel civarında gerçekleştirdikleri eylemleri Kuzey Vietnam'ın işgaline dönük ilk adım olarak değerlendirebilir miyiz?

Bu hareket, Amerikan stratejisinin ne kadar pasif bir durumun içine hapsolduğunun delilidir. Amerikan birlikleri, yerelden devşirdikleri kuklalardan oluşan bir tümeni kurtarmak için gelip on yedinci paralelin civarındaki şehirlerde üslendiler ve ağır kayıplara uğradılar. Amerikalı komutanlar, geliştirdikleri maceracı planlar dâhilinde, bu operasyonu Kuzey'in işgaline yönelik ilk adım olarak gerçekleştirmek ve savaş sahasını genişletmek istediler. Bence bu gibi başlıklar üzerine düşünüyor olmalılar. Bizse arzuladıkları cinsten bir karşılamaya hazırlanıyoruz. İstilacılar yok edileceklerdir.

ABD genelkurmayı, Saygon askerlerini bölgede kontrolü sağlama görevi için elde tutmak ve muharebeyle ilgili tüm harekâtları Amerikan askerlerine teslim etmek istiyor. Bu hususta ne düşünüyorsunuz?

Demek ki ABD’nin Vietnamlılardan meydana getirdiği bu kukla birliklerin yenilgiler yaşamasına mani olamayacak ve ölü Amerikan askeri sayısı gidecek artacaktır. Bölgenin kontrolünü sağlama görevi, öyle kolay bir görev değildir. Saygon ordusu, son on iki yıldır Güney Vietnam'ın kontrolünü el geçirmek için uğraşmış, ama başarılı olamamıştır. Bugün de (sizin de gayet iyi bildiğiniz gibi) moralini yitirmiş bir durumdadır, dolayısıyla bu ordu, savaşın zorluklarına bütünüyle alışmış bir halkın karşısında sadece felâketle yüzleşebilir.

Amerikalıların Mekong Deltası’nda yürüttükleri operasyonlar konusunda ne söyleyebilirsiniz?

Bu operasyonlar sayesinde, Amerikalıların stratejisinin batağa saplandığı o en derin çelişkilerden biri açığa çıkmıştır. Her yerde olan ama darbe indirilebilecek en ufak bir parçasının bile bulunamadığı bir düşmanın içine askerleri gönderip onları etrafa saçmak zaruri bir hamle midir? Düşmana geniş bir alanı bırakmak için kuvvetleri bir araya toplamak gerekir mi? Şimdi Güney Vietnam'da olduğu gibi, halk savaşı ilerleme kaydettiği noktada saldırganların stratejisi doğru bir yol bulamadan, bir noktadan diğerine salınıp durmak zorunda kalmaktadır. Mekong Deltası’nda yaşayan halkın uzun bir silâhlı ve siyasi mücadele tecrübesi vardır. Düşmana ağır darbeler indireceklerine hiç şüphe yoktur. Kelime oyunu yapmadan şu söylenebilir: Mekong Deltası denilen bataklık, Amerikalıları tümüyle yutacaktır.

Askerî açıdan 1967'ye dair ne tür görüşler geliştirilebilir?

Washington, tabiatıyla barıştan söz ederken, savaşı hızlandırmada ve genişletmede ısrar edecektir. Jonhson’ın geçenlerde yaptığı konuşma, bunun ispatıdır. Amerikalı generaller daima, ilave tümenlerin, ilave gemilerin, napalm bombasının ve zehirli gaz bombalarının Vietnam halkını teslim olmak zorunda bırakabileceğini düşünmektedirler. Daha fazla bombardıman, daha fazla gaddarlıktan, Amerikalıların suçlarını çoğaltmaktan başka bir işe yaramayacaktır. Fakat öte yandan da ABD'nin kesin yenilgisini o nispette daha yakınlaştıracaktır.

Vietnam halkı, Kuzey'den Güney'e hiç böylesine birleşmemiş, nihai zafere kadar savaşmaya böylesine azmetmişti. Savunma kapasitemiz, hiç bu kadar yüksek olmamıştı. Ulusal Kurtuluş Cephesi’nin itibarı, gerek ülke içinde gerekse uluslararası alanda hiç bu kadar yüksek olmamıştı. Sosyalist ülkeler, bütün ilerici insanlık, bize yararlı ve etkin yardımlarda bulundu. Amerikan emperyalizmi, bugün dünyada her zamankinden daha fazla yalnızdır. Biz, ülkemizin özgürlüğü, bağımsızlığı, halkın kurtuluşu, sosyalizm ve barış için savaşıyoruz. Davamız haklı bir davadır; biz kazanacağız.

[Kaynak: The Military Art of People’s War: Selected Writings of General Vo Nguyen Giap, Yayına Hazırlayan: Russell Stetler, Monthly Review Press, 1970, 282-284.]