Fransız sömürgesi altında, Cezayir’de bir mahkeme.
Cemile Buhayrad, yaralı ve işkence görmüş hâlde, hâkim karşısında.
Karar: Giyotinle idam.
Salonda herkes gözyaşlarına boğulurken, idam cezası
verilen 22 yaşındaki orta boylu esmer kadın kahkahalarla gülmeye başlıyor ve
herkesi şaşkına çeviren kahkahalarının ardından tarihe geçecek şu sözleri
söylüyor: “Bizi öldürmekle Cezayir’in bağımsızlığına kavuşmasını
engelleyemeyeceksiniz.”
* * *
Ahmed Arif'in Cemile'ye Yazdığı Mektup
Bir
adını biliyorum, bir de yaşını… Yüzünü görmedim ya, sen yaşta kız kardeşim var.
Mutlak ona benzersin. Başkaca düşünemem. Sen Cezayir’den bir can’sın, ben
Türkiye’den. Ayrı suların, ayrı toprakların çocuklarıyız ama kardeşiz.
Ben,
bu kahrolası yazıya oturanda, senin idâmın için hazırlıklar yapılıyordur.
Karşında Lejyon’dan bir manga… Dünyamızı, hayatı, bir solucan kadar olsun,
anlamaktan, sevmekten korkanların mangası. Onlar, hep öyledirler. Silâhı, insan
avını zulmü severler. Kim bunlar? Kimlerin soyundan inip gelirler? Aklım
duracak… Belli ki ömürlerinde bir sefer olsun, bir çocuk, bir çiçek, bir türkü
sevmemişler. Namusla, yürekle, alın akıyla, seven bir kadının koynuna
girememişler. Mertlik, can saygısı, dünya sevdası, bir lahza bile yüreklerine
konuk olmamış.
Ve
hiç utanmadan da İncîl-î Şerif’i kitâb bilirler. Oysa yaptıklarının hiçbir
kitapta yeri yok! Onlar ki her iki cihanda da yüzleri kara! Senin o Meryem’den
bin daha aziz, bin daha bakir canının değerini ne bilecekler…
Karşında
bir manga. Ölüm mangası. Parayla, yalan-dolanla, o murdar korkuyla
aldatılmışlar. Bundan ötürü küstah, bundan ötürü zalim… İncecik, tazecik çocuk
kolların, arkadan bağlı. Bilirim gözlerini bağlatmazsın sen. Namlular
karşısında dimdik ve espas’sız duruşunu hayalliyorum. Kavgandan bir marş, bir
mısrâ mı son sözün? Anana kardeşlerine selâm mı yoksa?
On
dokuz yaşındasın. Sakın, gençliğime doymadım, deme! Şimdiden ölümsüzsün.
Niceleri var ki bin yıl yaşasa, sencileyin bir haysiyet katamaz yaşamaya.
Yarının Cezayir’inde, kurtarılmış Cezayir’de, okullarda bebeler, önce senin
adını belleyecekler. Sonra dünyayı!.
İnan,
seninle birlik, ya da senin yerine, kurşuna dizilmeyi çok isterdim. Ölümüne
nispet, yaşamak silik ve anlamsız, Cemile.
[Kaynak:
Şeyhmus Diken, Ahmed Arif: Abisi Olmak Halkının, İletişim Yayınları,
Nisan 2019, s. 41-43.]
0 Yorum:
Yorum Gönder