Biz
de yazarın yöntemini kullanalım ve Ayşe Düzkan’ın Sabetayist ve/veya Yahudi
olduğuna dair çıkarımlarda bulunalım. Bu, doğru bir yol olmasa gerek.
Öyle
olmasa bile, Ayşe Düzkan’ın İsrail’de 27 Mayıs günü düzenlenen gösteriye
katılan Türkiyeli Yahudileri tanıdığını söylüyor
olması anlamlı. Kendisi de zaten Ankara’ya Tel Aviv’den
bakmaya ahdetmiş bir isim. Türkiyeli Yahudileri 10 Ekim’de barış mitingine
katılanlarla ilişkilendirmesinin sebebi burada. İsrail iyi, Türkiye kötü
aklınca. Bu yaklaşım, içteki İsrail’i, tarihe sinmiş İsrail’i gizliyor.
Anlaşıldığı
kadarıyla, ordudaki liberalleşme ve belirli politik yüklerden arınma sürecinde,
özellikle 28 Şubat sonrası dönemde, ordunun görevlerini sol denilen yapı
üstlenmiş. Çevik Bir’in “bin yıl sürecek” dediği 28 Şubat, bir İsrail projesi. Dolayısıyla
bir tür solun sağın alanına sızma girişimleri, bu bağlamda anlam kazanıyor. Bu açıdan
Soner Yalçın Küçük gibi isimlerin Sabetayist avcılığı, özünde hem sağın alanına
girme hem de bu Sabetaycı unsurların aklanması amacını güdüyor.
Yani
Ayşe Düzkan’ın İsrail sopası ile Ankara’yı dövmesi bir anlam içermiyor. Oradan bakıldığında
buradaki İsrail görülmüyor, aksine gizleniyor. Tek derdi, İslamcıların hanesine
yazılı Filistin sahasını boşaltmak olanların yürüttüğü pratik, en fazla Çevik
Bir’e alan açıyor. “Laik-demokratik Filistin” dedikleri, Türkiye Cumhuriyeti’nden
başka bir şey değil.
Dünyanın
dört bir yanında İsrail, hasbara adı
altında propaganda faaliyeti yürütüyor. Bu amaçla birçok dernek, kuruluş,
birlik kuruyor, üniversitelere, devlet kurumlarına yerleşiyor. Örneğin internet
sahasında belirli muhalif siteleri etkisiz kılmak için yüzlerce sahte hesap
üzerinden ciddi bir çalışma yürütüyor. İsrail’i sevdirmek adına, çevre ve LGBT
başlıklarında bir yığın masal üretiyor.
Buna
karşılık, Filistinliler ve Filistin sevdalıları da boykot, tecrit ve
yaptırımlar başlığı altında başka bir karşı faaliyet içerisinde. BDS hareketi,
dünya genelinde bazı belediyelerin İsrail’le ilişkisini kesmesine katkı
sunuyor, yerleşimlerden gelen malların boykot edilmesini sağlıyor,
akademisyenlerin ve sanatçıların İsrail’i protesto etmeleri yönünde çağrıda
bulunuyor.
Bizdeki
BDS’nin başında Ayşe Düzkan gibi isimler olunca, solun kıymet verdiği sanatçılardan
Selda Bağcan’ın İsrail çıkartmaları, Yahudi festivallerinde boy göstermeleri
tek bir protestoya bile konu olmuyor. Birkaç yıldır Yahudi cemaatiyle ve hasbara ile sıkı bir bağ kuran Selda, Yahudi
bir patrona ait olan bir plak şirketiyle anlaşıyor ve bir anda ünlü oluyor. Bu
haberi parlatmak ve hasbaranın gücünü
göstermekse Cüneyt
Özdemir’e düşüyor.
Özdemir’in
aktardığı kadarıyla, Selda’yı keşfeden isim, Erkan Özerman. Büyük olasılıkla
Yahudi olan Özerman, erkek mankenlere uygunsuz tekliflerde bulunup onları
kölelik sözleşmelerine bağlayan bir isim. Ayrıca güzellik yarışmalarının piri. O
yarışmaların, modanın, tekstil sektörünün yayın pratiğini de Düzkan gibiler
üstleniyor. Özdemir’in aktarımıyla, Özerman nedense müzik piyasasının
Yahudilerin elinde olduğunu düşünerek, Selda’nın ismini plağın üzerine Zelda
olarak yazıyor. İbranice olan Zelda, “mutlu, kutsanmış” gibi anlamlara sahip. Bizim
Selda’nın kutsandığı açık, çok kısa zamanda ünlü oluyor.
1990’da dört kez İsrail’e
giden Zelda’nın yolu birkaç kez daha buraya düşüyor. Ama hiçbirisinde BDS’nin
radarına girmiyor. Tek bir eleştiriye bile maruz kalmıyor. “Yaz gazeteci” diye bağıran Selda, sokak
ortasında öldürülen genç kızları, çocukları, toprakları çalınan Filistinli
köylüleri, yukarıdaki resimde görülen bombaları, üzerine düşülen notları hiç
anmıyor.
Milattan
sonra 50’de Kudüs’te faal olmaya başlayan bir örgüt var. Tarihçiler, bu örgüte sicarii diyorlar. İsmini ucu kıvrık
hançerden alıyor. O hançerlerle Romalı yöneticileri ve onlarla işbirliğine
giden toprak ağalarını öldürüyorlar. Yaklaşık iki bin yıl sonra, Filistin’de
başlayan bıçak intifadası, belki de ezilenlerin
mücadele geleneğinin kesintili bir süreklilik içerisinde olduğunun kanıtı.
Selda’nın gazetecisi Ayşe Düzkan, o bıçaklardan ve hançerlerden hiç
bahsetmiyor. Sadece Kaypakkaya anmasında tutuklanan arkadaşı için “onun
Kaypakkaya ile ne alakası var, hapiste ne işi var” diye yazabiliyor. Ve bir
şeyden daha bahsediyor laf arasında, solun Filistin meselesini İslamcılara teslim
etmesinden yakınıyor.
BDS
başında olmasının sebebi bu. AKP’yi bahane ederek bu alanı temizleme faaliyeti içerisinde.
Ama o çok yücelttiği ama tek bir sözünü bile dinlemediği, sırf vitrin malzemesi
olarak kullandığı FHKC, Burak’ın Vaadi diye operasyon
düzenliyor. Operasyon, adını 1929’da Siyonistlerin Kudüs’teki Burak adını
taşıyan duvara bayrak dikip burası bizim demeleriyle başlayan Burak Devrimi’nden alıyor. Bu, hiç de
Düzkan’ın laik-demokratik mücadelesine teslim edilecek cinsten bir olay değil.
O “Yahudi devleti” olarak görülen yapıya karşı geliştirilen Müslüman itirazının
kökünü temizlemek niyetinde. Bunun için FHKC basit bir kürekten başka bir şey
değil. Çünkü büyük olasılıkla FHKC de Düzkan’ın haz etmeyeceği ölçüde,
özgürlükçü olmayan bir örgüt. Hele ki elinde baltalarla Yahudi merkezine
saldıran militanlara sahip, gerçekten tüyler ürpertici!
Onun
kök ve tüy yolma işini burjuva basının çıkarttığı ucuz kadın dergilerinden öğrenmiş
olması muhtemel. Bu dergilerde pişmiş birisinin sola akıl ve yön veriyor
olması, orta sınıf siyasetinin kökleşmesiyle alakalı. Bu siyasetse, kendisine
yönelik her türden eleştiriyi, teori, ideoloji ve politika dışı gördüğü, can
gibi, yaşamak gibi ilkel, temel olguları yücelterek savuşturuyor. Özünde Düzkan
gibiler, AKP denilen tencerenin kapağı. İçinde kısık ateşte kaynayan suda çığlık
atan kurbağaların hiçbir değeri yok.
Dolayısıyla
mazrufa, şekle, vitrine pek takılmamak gerekiyor. Bir sene boyunca “Türkiye’nin
asıl Syriza’sı benim” kavgası veren örgütler, Yunanistan’daki gelişmeler için
hiçbir şey yapmıyorlar. İsrail’le yürütülen tatbikatlara dair tek bir laf
etmiyorlar. Venezuela’da yaşanan karışıklığa dair, Venezuela dostluk derneği
kurmuş olan sol, hiçbir şey söylemiyor. Her şey, özellikle sosyal medyada, zevahirden,
istismardan ibaret. Filistin meselesi de basit bir resim, ambalaj.
“Ayşe Düzkan’ın
eline burjuvazi karşısında yine burjuvazinin ideolojik ölçüleri baz alınsın
diye kalem tutuşturuluyorsa, AKP’ye de bulunduğu mevki bu nedenle teslim ediliyor.” O ölçüler, mücadeleye ait olguları basit bir resme indirgiyor ve
içeriksizleştiriyor. Burjuvazi, kendisini aşacak içeriğe ve kütleye asla
tahammül edemiyor. Laiklik ve demokrasi savunusu, özünde bu tahammülsüzlüğü gizliyor.
Yusuf Karagöz
