Genel düzlemde burjuva siyaseti alanı, devlet ve
demokrasiye dair yönelimler ve temrinler üzerinden işliyor. Bu açıdan AKP
MHP’nin; HDP CHP’nin altını oymak için var. İlki ikincisini tasfiye ediyor,
eritiyor, boşalan yere gene devletin ve burjuva siyasetin bileşeni olarak Fethullah
doluşuyor. Onun tam olarak tasfiye edilmemesinin sebebi burada. Devlet ve
burjuva siyaseti, sola kıyasla, sınıf mücadelesi bilinciyle hareket ediyor.
Solda sınıf mücadelesi malumat-enformasyon düzeyinde iken, diğerinde bilinç-akıl
düzeyinde muhafaza ediliyor. Asıl sorun burada.
Mao ise “sınıf mücadelesini unutmayın” diyor. Oysa
en çok da eks, neo ve post maoistler unutuyorlar. Maoizm köyden kente; troçkizm
kentten köye kuşatma harekâtı olarak cisimleşiyor. Bu yönüyle genel burjuva
siyasetine yakınlaşma, kitleleri yakınlaştırmada bir beis görmüyorlar. Genel
sol siyaset kenti kuşatmak istediğinde maoizme, köyü kuşatmak istediğinde
troçkizme meylediyor. Sırf varolmak, hayatta kalmak adına egemenlerin kuşatma
siyasetine dâhil olmamak gerekiyor. Varlığımızın, hayatımızın sınıfsal niteliği
öne çıkmayı bekliyor. Sınıf mücadelesi nisyanda ölüyor, isyanda diriliyor.
* * *
HDP üzerinden kenti ve köyü kuşatmak, ülke
yerelliğinde belirli bir maoizme ve troçkizme ihtiyaç duyuyor. Sınıfsız
zannedilen halk gerçekliğinde bu kuşatma kuşatılmakla sonuçlanıyor. Tasfiye
edenler tasfiye ediliyorlar. Boşluğa gene Fethullah doluyor.
Fethullah, belirli bir liberal yerden, muhalefete
ipotek koyuyor. Dün Soros’u allayıp pullayan Can Dündar, solcuların kızıl
kazaklı önderi hâline geliyor. Solun elindeki kaldıraç birden tahterevalli
hâline geliveriyor. Bir o yana bir bu yana inip kalkıyor. Kâh devrimci kâh
reformist, kâh ezilenci kâh işçici olunuveriyor. Maoizm-troçkizm gerilimi en
çok tahterevallide hissediliyor.
Bu nedenle Kürtçüymüş gibi görünüyorlar. Anadolu
halklarından bir halk olan Kürt, köylü ve geri kabul ediliyor. Kentten köye
doğru uzanan kuşatmanın parçası olmak istiyorlar. Devletin reorganizasyonu
karşısında tek çareyi batılı değerlerin bekçiliğinde buluyorlar. Tasfiyeyi ve
kuşatmayı batının gerçekleştirdiğini çok iyi biliyorlar. Yarın için batıya
karşı çevrilmiş, sivriltilmiş tüm mızraklar kırılıyor ya da uçlarına
burjuvazinin ilmihalleri asılıyor.
* * *
Düzen bir saraya ve Fethullah’a mecbur. Bu
tahkimat sürecinde ruh üflediği öznelerine roller paylaştırmaktadır. O düzen ki
kendi bekası için kendi sınıf mücadelesi dâhilinde, daha üst bir düzleme ve
düzeye geçmiştir. Ülke kurgusu, konfigürasyonu buna göre biçimlenmek
zorundadır.
Türkiye belediye gibi yönetilmelidir. Uluslararası
tekellerle ilişki bunu emretmektedir. Bu koşullarda solun kısa günün kârı için
sınıf mücadelesinden ve sınıf bilincinden uzaklaşması verili durumun gereğidir.
CHP’deki tasfiye TKP’nin; MHP’deki tasfiye İşçi
Partisi’nin içini gıcıklamaktadır. Burjuva siyasetinin genel yönelimi ile
proletaryanın politikası arasındaki açı kendilerinde kapandığı için, bu
yapılanlara, içteki gıcıklanmaya gerekli ideolojik-teorik kılıflar örülmekle
vakit öldürülmektedir. Yıllardır CHP içinde çalışanlar, bugün “dünya komünist
partisi”ni kurmaya yeniden soyunmaktadırlar. Bu, “ileri CHP”den daha fazlasına
işaret etmemektedir.
* * *
“İstiklal
mücadelesinin ilk safhaları esnasında, bir yerde, komünistlerin iktidarı elde
etmelerine hemen hemen ramak kalmıştı. Bu tarihte komünist liderleri, Anadolu
ihtilal hareketinin başlıca askerî gücünü teşkil eden önemli partizan
birlikleriyle özel bir ilişki kurmayı becermişlerdir. Komünistlerin etkisine
kapılmış bu güçlere, bu, Ankara rejimine karşı öylesi bir kafa tutma, meydan
okuma tavrı takındırmıştı ki, Atatürk, filizlenmekte olan bu komünist
hareketini kontrol altına alıp hizaya getirmek çabasıyla kendi resmi Türk
Komünist Partisi’ni kurmak zorunda kalmıştı.”[1]
Burjuva siyaseti kendi sınıf bilincine sahiptir,
bu minvalde mücadele yürütmektedir. Amerikan ajanının bu sözlerinden de
görüleceği üzere, ülkede devletin ve burjuvazinin sınıfsal mücadelesi köklüdür.
Geçmişten bugüne bakıldığında, iktidarı almasına ramak kalan komünist hareketin
kontrol altına alınması için komünist parti kuran bu düzenin, söz konusu önlemi
bugün en genel manada fethullahçılık üzerinden aldığı görülmelidir.
Köyün ve kentin kuşatılması noktasında kısa günün
kârı peşinde olanların aldıklarını zannettikleri yol, proleter halk
sınıflarının yolu değildir. Devletin veya burjuvazinin işmarıyla hareket
edenlerin sınıfa ve sınıfsal mücadeleye hayrı olması beklenmemelidir. O işmar,
geri yanların tasfiyesi ve kuşatılması ile alakalıdır. İş yapıyormuş gibi
görünmektense işi sorgulamak daha hayırlıdır. O sorgu halka ait, halktandır.
* * *
Fanon’da köy proleter; kent burjuvadır. Castro’da
ise dağ proleter, kent burjuvadır. Bugünkü sol için Fanon ve Castro geridir,
gericidir, tasfiye edilmek zorundadır. Bu tasfiye işleminde kendisinden başka
“proleter” tanımayanlarla proletaryayı asla tanımamış ve tanımak istemeyenler
birlikte kullanılmaktadır. Sola yönelik her türlü eleştirinin karşısına Osmanlı
tokadı niyetine “gelenek” ve “birikim” kelimeleri çıkartılmakta, “solun
geleneğini ve birikimini yedirmeyiz!” denilmektedir. Bunu diyenler “gelenek” ve
“birikim” ismiyle çıkan dergilerin sola nasıl küfrettiğine tek laf etmemekte,
birinin teorisini diğerinin politikasını kendi varlığında bütünlemekte, sonra
da devletin kendisini yeniden üretme sürecine koşulsuz dâhil olmaktadır.
* * *
HDP CHP’nin altını elbette oymalıdır ama bu
fethullahçılıkla, popper’cılıkla veya sorosçulukla olamaz. Oyma işlemi,
proleter devrimci bir niteliğe sahip olmalıdır. “Tasfiye olsun da nasıl olursa
olsun” denilemez. Bu yaklaşım küçük burjuvazinin yaklaşımıdır.
Gezi ve Haziran bu yönde önemli ipuçları
barındırmaktadır. Genel manada sol, CHP denilen rahminden, onu parçalayarak
çıkamadığı için, Haziran ayaklanmasındaki imkânları da ezmek zorunda kalmıştır.
Haziran 2013’te devlet kadar sol da korkmuştur. Gelenek ve birikim yeni CHP’de
teorize edilip politikaya tahvil edilmiştir.
* * *
2014 Ağustos’undaki Çayan Mahallesi üzerinden
kopan fırtınanın Esad ve CHP’nin tasfiyesi ile bağlantılı olduğu açıktır.
Tasfiye işlemi, gerçekleştiren öznelerin niteliğinden bağımsız olarak,
fethullahçadır ve devletin kendisini yeniden üretme sürecine içrektir. Kentsel
dönüşümün, Ortadoğu’daki dönüşümün, neoliberal dönüşümün yeni devleti, itirazı
ve muhalefeti bile örgütleyerek ilerlemektedir.
AKP üzerinden devlet ve burjuvazi karşıtı
dinamikler de hizaya çekilmektedir. Onun varolduğu zannedilen dinine, imanına,
bilgisine, ahlakına küfretmek yerine, bu hizadan çıkmanın yolları aranmalıdır.
Küçük burjuva İslamî hareketin başarısına ve
AKP’ye öykünerek yol almak mümkün değildir. Meseleyi ona indirgeyenler, sınıf
mücadelesini unutanlardır. AKP de devletin kendisini yeniden üretme sürecine
baş aktörü olarak dâhil olmak istemiş, ama figüran olarak varlığını sürdürmek
zorunda kalmıştır. AKP’yi sevmeyen, sevilmediği momentte yol alacağını
düşünenler de aktör olayım derken figüranlaşacaklardır.
* * *
“Bu
gençler, kefareti ödenmemiş günahların hayaletleri gibi ezberlerimizi
bozarcasına, yaşamın her alanından mücadelenin içine dâhil oluyorlar. Üst-orta
sınıfların Bawer, Berxwedan, Botan isimli çocukları değil, Sur’un Muhammet,
Cesim, Erdal, İsmailleri ile yürütülen bir mücadele. Bu direniş pratiği ne
Madrid barikatlarından ne Paris Komünü’nden ne Stalingrad ne de Ankara’da parlamento
kürsülerindeki yalvarışlardan anlaşılabilir. Sadece ve sadece filizlendiği
yerden bakılınca anlaşılabilecek bir hakikat arayışıdır Sur ve Cizre.” [2]
Bu çığlık mühimdir. Bir
kere çığlık olduğu için mühimdir. Her türden çığlığı susturma görevini üstlenen
AKP, suskunluğu çığlık zannetme biçimi olarak HDP, onun karşısında
ehemmiyetsizdir. Ortadoğu’da sömürülenin-ezilenin tüm çığlıkları birdir.
Eren Balkır
1 Mart 2016
Dipnotlar
[1] George Harris, Türkiye'de Komünizmin Kaynakları, Boğaziçi Yayınları, İstanbul,
1979, s. 10-11.
[2] Hakikati Konuşabilmek: Cizre ve Sur Gençliği, Xweseri.
0 Yorum:
Yorum Gönder