Şemsiye

Aslında mesele, CHP’nin sosyalist hareketin şeflerini tümüyle istihdam edecek kapasitesinin ve imkânının olmaması. Bugün bu şeflerden biri, “hegemonya mücadelesi böyle verilir” diyor. CHP’ye akıl veriyor. Onun şahsında düzenin üniversitesinden aldığı siyaset bilimi diploması konuşuyor.

Yüksek siyaset teorisyenleri, kitle güdüyorlar. Herkes, kendisini çoban zannediyor. Ucuz ve yavan siyaset malumatını, burjuva siyasete dair birikimini pazara çıkartıyor. CHP’li ağalarına ve patronlarına hizmet etmeye alışmışlar. Maraba, sürü olarak görülen halk kitlelerini herkes küçümsüyor.

Bugün “bu gençler Gezi’de dokuz yaşındaydı, ne ara öğrendiler sokağa çıkmayı” diyen TKP’li Yaşlı, bırakalım solcuyu, siyaset bilimci bile olamaz. Hakikati ve hayatı kendisinden başlatan, kör ve cahildir. 

Bu türden kategorizasyonlar ve tasnifler, yüksek siyaset ulemasının gevezeliklerinden ibaret. Herkes, CHP’ye akıl verme yarışında. Eksik ve yanlışı giderme işini sosyalistler üstleniyor. “CHP’ye nasıl hizmet ederiz?” sorusu, tüm örgütlerin ana gündemini oluşturuyor.

Oysa bu ülkede CHP varsa devrim de sosyalizm de yoktur. Mücadelesi hiç yoktur. Yüz yıldır CHP’yle düşünen, CHP’yle yürüyen, bir gün CHP ağası olma arzusuyla yanıp tutuşanların gerçek bir mücadeleyi örgütlemeleri mümkün değildir. 15-16 Haziran kıyamının ürünü olan DİSK’i; Fatsa’nın, Çorum’un ürünü olan direniş komitelerini tümüyle gidip CHP’nin kucağına bırakanlardan hiçbir şey beklenemez. Ama nedense bu teslimiyetçi irade, eleştiriden muaftır, eleştirenlerse AKP’lidir!

İmamoğlu eylemlerindeki bir görsel paylaşınca resimdeki flamanın sahibi olan, son dönemde Avrupa’dan esen liberal rüzgârla yelkenlerini şişirmeye karar veren örgütün üyesi, “İştiraki, bizim yoldaşımızı ifşa ettiii!” diye çığlık atıyor. Örgütün bir başka üyesiyse, “o flamayı taşıyan, partinin üyesi değil, sıradan yurttaş” diyor. Birbirlerinden haberi olmayanların, örgütlü olduğu iddia edilebilir mi? 

Bizi, sokakta ter ve kan döken kitleyle karşı karşıya getirmeye, tecrit etmeye çalışıyorlar. Oysa bilmiyorlar, tüm kulaklar sağır, tüm gözler kör de olsa buradaki akıl ve yürek, dertli ve öfkeli sesiyle konuşmayı sürdürecek. 

Gürcistan’da Avrupa’nın kışkırttığı turuncu isyanı da ona sahip çıkanı da illaki bir eleştiren çıkacak.

Bize karşı aynı yalnızlaştırma operasyonunu Gezi’de de yürütmüşlerdi. Biz, liberal Gezi ile devrimci Haziran Kıyamı’nı ayırdık diye saldırıya uğradık. Ayrılmasını hiç istemediler. Dertleri, ilkinin ekmeğini yemekti. Yediler. 

Örgütlerin halkın peşine takılmasını, onun ardından dökülen nalları toplamasını, sürecin sonunda seçim siyasetine ve CHP’ye bağlanmalarını eleştirdik. O zaman da birileri, tetikçilik yapıp bizi tecrit etmeye, susturmaya çalıştılar. Bu kişilerden birinin sonrasında İmamoğlu’nun danışmanı olduğunu öğrendik. Hiç şaşırmadık.

Gezi, esas olarak Bir Cuma günü başladı. Halk sokağa döküldü. Gece yarılarına kadar eylemler sürdü. Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte kitleler, meydanlara akın ettiler. Sol örgütler toplantı yaptılar. O toplantıdan ortak bir karar çıkmadı. Çoğu, “küçük burjuva bir tepki” diyerek eylemlilikten uzak durdu. Bazıları, kadrolarına siyaset sunmadı, onları serbest bıraktı. Örgütlerdeki evlatlarını sokağa çağırmak, halka düştü.

Cumartesi günü toplanan kitle görülünce bir toplantı daha alındı. O zaman Ankara’da Halkevleri, “Pazar günü Güvenpark’ta sahne kuralım, kitlesel bir konser düzenleyip eylemleri sonlandıralım” dedi. Gezi Parkı merdivenlerine çıkan solcu, Pazar günü akşam yaptığı konuşmada eylemi sonlandırdıklarını söyledi, kitlenin dağılmasını istedi. Bu solcu, sonrasında tabii ki vekil yapıldı. Bunlara kalsa eylemlilik süreci üç günde bitecekti.

Halkevleri’nin Ankara’daki önerisi rakip örgütlerce kabul görmeyince, Pazar günü Halkevleri, kadrolarını ön cepheden geriye çekti. 

Pazar günü o Kızılay meydanının orta yerinde, TKP’lilerin boşalttığı o alanda şunu söylüyorduk: “Asıl, Pazartesi önemli. İnsanlar işlerine gidecek. Eylemin ardındaki direncin ve öfkenin kırılmaması lazım. Genel grev ilan edilmeli.” Kitlelerin talebi sonrası, yalandan bir grev çağrısı yapıldı. Çağrı, ancak Çarşamba günü yapılabildi. Kızılay meydanına CHP otobüsü çekildi. Halkevleri gibi örgütlerin etkili olduğu birkaç sendika, yalandan çıkıp konuşma yaptı. Kitle, özellikle gençler, Ethem’in vurulduğu noktanın yakınında polisle gerilim yaşayınca, caddeyi işgal eden o gençleri yakalarından tutup kaldırıma atma, çatışmaya mani olma işini Halkevciler üstlendi.

Aradan bir hafta geçti. Ta pantolon kavgasından beri rekabet içerisinde olan, Gezi günlerinde mahallede alan kavgasına tutuşan Halkevciler ve SDP arasındaki gerilim, eylem kararlarına da yansıdı. Halkevcilerin tek önerisi, zaten bir polis parkı olarak kurulmuş olan, zamanla karakola dönüştürülen Güvenpark’ta kitap okuma eylemi yapmaktı. 

Bu noktada SDP, el artırmak zorunda kaldı. O da dedi ki “Gezi Parkı’ndaki gibi yapalım. Sakarya caddesine çadır kuralım. Orayı işgal edelim.” Biz de naçiz halimizle, “Ethem Sarısülük Partisi bayrağı altında yürüyelim” dedik. Ethem’in resminin olduğu büyük bir pankart hazırlandı. Sakarya’da nereye asılacağı tartışılırken biz, “yandaki Çankaya Belediyesi binasını işgal edelim, pankartı oraya asalım” önerisinde bulunduk. Bunun üzerine, kimseye haber vermeden, SDP’liler, birkaç kişi olarak gidip kendi pankartlarını astılar. Güvenlik, kapıları kapattı. Önerimiz, anlamını yitirdi. 

Bir saat sonra, “Güvenpark’ta kitap okuyalım” diyen, polisle çatışmaya sebep olacak adımlardan uzak duran Halkevciler, rekabet piyasasında el artırmak için, on kişiyle “korsan eylem” koyup Kızılay’a çıktı. Polis saldırdı, onu bahane ederek, Sakarya’ya da yöneldi. Çadırları söküp attı. Bu yapılanı ve sebebini kimse sorgulamadı.

Bu ve benzeri adımları, eylem kararlarını, apolitik duruşları, yüksek siyaset ulemasının gevezeliklerini, halkı görmeyen, halkı küçümseyen yaklaşımları eleştirdiğimiz için örgüt temsilcileri, bizi halk kitleleriyle karşı karşıya getirmeye, eleştirilerimizi bu şekilde savuşturmaya, böylelikle tabanlarını muhafaza etmeye çalıştılar. Örneğin, eleştirdiğimiz örgüt üyeleri Çayancı gelenekten geliyorsa karşımızda Çayan’ı bulduk. Oysa o örgütün de sahadaki kadroların da Çayan’la, örgütün Çayan’la az çok ilişkisi bulunan geçmişiyle de bir alakası kalmamıştı. 

Bugün aynı durum, Kaypakkaya ve geleneği için de geçerli. Bugün de karşımıza, önünde saygıyla eğildiğimiz değerleri çıkartıyorlar. Bugüne ait, bugüne dair, bugünle alakalı eleştirileri bu şekilde susturabileceklerini sanıyorlar. Anlaşılan herkes, mızraklarının ucuna Kur’an sayfası iliştirmeyi Ebu Süfyan’ın soyundan öğrenmiş!

Bugün de 27 Mayıs arayışında olan ulemayı, halk kitlelerini burjuva siyaseti içi pazarlıklara kurban edenleri, Batı sermayesinin kuyruğuna takanları, CHP şemsiyesi altında toplayanları, eylem için gelenleri miting dolgusu kılanları, sadece burjuvanın devrimci olabileceğine iman etmişleri eleştiriyoruz. Eleştirilerimizi işitenler, bizi sokakta kan ve ter dökenlerle karşı karşıya getirmeye çalışıyor, bu şekilde bizi yalnızlaştıracaklarını düşünüyor. Bu operasyonun kime, hangi sınıfa ait olduğunu çok iyi biliyoruz.

Bizi eleştirenler, Edip Akbayram’ı, ölümü ardından, “Cumhuriyet mitinglerine katıldı” diye eleştiriyor. Biz, devrimci bir iradeyle, örneğin “kuvvayı seyyare güçleri” olarak, o mitinge bile iştirak edilebileceğini, halk eylemliliğinin her anında ve her kesitinde olunması gerektiğini söylüyoruz. Burada İmamoğlu’nu, bu yeni Zübük sırf Avrupa sermayesinden icazet aldı diye destekleyenler, hayali CHP koltuklarından, o koltukların bağlı olduğu Avrupa STK’larının koridorlarından düşünüp konuşuyorlar. 

Gizli ellerin Almanya’da eline görevini içeren dosyayı ilettiği, o güçlerin emriyle kitap yazan isimlerin bize yönelttiği eleştirilerin hiçbir hükmü yok. Biz eylemlere katılırız, ama yeni liberal Tayyip için çalışmayız. Biri iki yapmak esastır.

Bugün sosyalistler, “aslında bu CHP’li teyze denilen tipleme, altmışların, yetmişlerin devrimcileri. Onlara sahip çıkmak lazım” diyorlar. Merdan Yanardağ, hazırladığı 68 belgeselinde zenginler için ilk yat kulübünü kuranın 68’li olması ile övünüyor. Bir başka TKP’li, kendi örgütüne üye bir kişinin bugün Erdoğan’ın sarayında olmasını bir maharetmiş gibi satıyor.

Kimse, bu teyze tiplemesinin ırkçı-faşist olduğunu görmüyor. Gezi’de olduğu gibi bugün de Kürt’le görüşme yapıldığı vakit eylemler baş gösterdi. Bir yıl önce İsmail Saymaz, “polise kalkan eller”i ağır bir dille eleştiriyordu. CHP Suriye konusunda MİT’ten brifing alıyor, Esad’a sallıyor, Suriye konusunda susuyordu. Bugün CHP vekilleri, Tayyip’in Esad ve Saddam’a dönüştüğünü söylüyor. Bu dili eleştirmeyelim mi?

Bu cumhuriyette iliğine, kemiğine dek Kürt ve Müslüman düşmanı olan bir tür solculuk imal edildi. Marksisti de liberali de bu solculuğa örgütlendi. Liberalin “birey”i ile sosyalistin “sınıf”ı arasındaki açı daraldı. İkisi de Kürt ve Müslüman’ın karşısına çıkartıldı. Birey ve sınıf, Kürt ve Müslüman düşmanlığına örgütlenmeye çalışıldı. Bugün birçok arınık solcu, Kürt ve Müslüman düşmanlığı kuvveden fiile geçince devrim olacak zannediyor. Siyasi hesaplarını, kişisel kariyer planlarını buna göre yapıyor.

"Müslüman sanılan AKP’nin Kürt’le anlaşması" karşısında Kürt’e ve Müslüman’a yönelik tiksintiyi ve nefreti bugün namlusuna süren, burjuvazidir. O silah, bugün kitlelere doğrultuluyor. Sömürülen-ezilen halk kitlelerinin gerçek dertleri, bu tiksintiyle ve nefretle boğuluyor. Yüksek siyaset uleması, bulutlar üzerinden, CHP makamlarından sokağı, halkı, kitleleri analiz edenler, döne dolaşa Kürt ve Müslüman düşmanlığı yapıyorlar. Buradan makam ve mevki sahibi olacaklarını sanıyorlar. Mevzileri dağıtıyorlar.

Bugün yenilgi döneminde olduğunu kabul eden küçük burjuva solcular, her kılığa girilebileceğini söylüyorlar. AKP ile CHP arasındaki görüşmeler dâhilinde eylemlerin bitirileceği günün önceden kararlaştırıldığı açık. Bizi eleştirenler, CHP’nin AKP’yle birlikte belirleyeceği, eylemlerin bitirileceği o günün ertesinde kitleleri sokağa, meydanlara çağırmaya devam edecekler mi? Öncülük faaliyetleri, sadece CHP ile mi tanımlı? Sınırlarını bu burjuva partisi mi tayin ediyor?

Bugün polis, Galata’da, Taksim civarında yürüyen kitleyi Saraçhane’ye yönlendiriyor. Gezi’de de polis, Kızılay’daki kitleyi Kuğulu’ya doğru itiyordu. Bu hamlenin sınıfsal-ideolojik anlamı sorgulanmalı. Sorgulamayanlar, sorgulanmasına izin vermeyenler, CHP’lidir. 

Bunlar, Ankara’da TOMA’ya su veren CHP belediyesini de “polis eylemcilere işkence ediyor” diyen genci “yok öyle bir şey!” diye tersleyen CHP vekilini de eleştiremez. O vekilin yirmi beş yıl önce üniversite öğrencisi iken 32. Gün programında dönemin belediye başkanı Erdoğan'a yönelttiği zarf soruyu ve sebebini sorgulayamaz. Bugün kitlelerin biri aslen AKP'li, diğeri aslen MHP'li olan iki adayın arkasına dizilmesinin, sosyalist hareketteki bu acziyetin ve zafiyetin hesabını kimse veremez. Herkes, sadece günü ve gerçeği kendi bencil çıkarı ve nefsine göre tartmakla meşgul.

Solcuların bize yönelik eleştirileri de özünde şunu söylüyor: “Biz CHP’ye meftunuz, medyunuz, mecburuz!”

Bugün TKP CEO’su, “tüm muhalefeti CHP şemsiyesi altında toplamaya çalışıyorlar. Biz gelmeyiz” buyuruyor. Yalan söylüyor. TKP, otuz yıldır o şemsiye altında yaşıyor, orada nefes alıyor, aklı ve zihni oraya ait. Kaçakları tutmakla görevli.

Solu CHP şemsiyesi altında toplama çabası, iç cephenin güçlendirilmesiyle alakalı. Eleştirimiz bu tespiti esas alıyor. Bireyci bir yerden salt Erdoğan'a kilitlenenler, gerçeğe körleşiyorlar, o körlüğü seviyorlar.

CHP, “Sivas Kongresi’nde Amerikan mandası isteriz” diyen çizgiye bağlandı. Bu mandacılık, eleştirilmeli. O Amerika, iç elemanlarıyla birlikte, 12 Eylül’den beri Amerika’daki iki partili yapıyı getirmenin derdinde. İçimizdeki “Demokrat Partililer”, eleştirilmeli. Trump’la korkutulup sıtmaya razı gelemeyiz.

Mao, halk kitlelerinin içine düşmanın sızdığını söyler. Kitlelerin diyalektik niteliğine vurgu yapar. Mao'dan az çok haberdar olmak, onun teorisine karşı sorumluluğu örtbas etmemelidir. Gerekenler yapılmalıdır. İçteki düşmanla dövüşülmesine mani olan, düşmanın safındadır. O iyi niyet taşları, sökülüp atılmalıdır. Gökkubbenin altı, sömürenler-ezenler için cehenneme dönmelidir.

Eren Balkır
25 Mart 2025