(Protesto
Şarkısı)
Halk
minnettar o eyleme geçmiş sözlere,
Şarkılar
söyleyen o harekete.
Ülkemin
şarabından koydum bu yüzden
O uzak
diyarlardan getirdiğim kâseye:
Yerin
altında yaşayan insanların kanı var içinde
Biliyorum
onlar, çıkıp o gölgeden
Senin
boğazına dizildi.
Yüzlerce
yıldır yaşayan
Buz
tutmuş topraklardan ateş çıkartan
Madencilerdir
onlar.
Kömür
için denizin altına iniyorlar
Birer
hayalet gibi geri dönüyorlar
Bitmek
bilmeyen geceye alışıklar.
Günışığı
çalınmış onlardan.
Bu kâsede
onca ızdırap
Onca
mesafe yüklü.
Rayihanın
ve baharın gelişini
Madenlerin
dibinden hisseden,
Karanlığın
ve yanılsamaların hükmettiği
Tutsak
insanların mutluluğu bu.
Mutlular
çünkü biliyorlar o Adamın
En duru
sabahlara ulaşmak için mücadele ettiğini.
La
Pampa’nın yalnız evlatları
Güneyin
madencileri
Patagonya
soğuğunun çobanları
Kalay ve
gümüşün babaları görüyor Küba’yı
Dağlarla
evli olanlar
Chuquicamata’dan
bakır çıkartanlar,
Yollara
saklanmış insanlar
Saf bir
nostaljiye bağlı o halk
Tarlaların
ve atölyelerin kadınları
Çocukluklarına
ağlayan çocuklar
Sana bu
kâseyi gönderdi, Fidel.
İçi
alabildiğine umut dolu
İçince
bileceksin
Senin
zaferinin ülkemin
Yaşlanmış
şarabı gibi olduğunu
Anlayacaksın
bir değil
Birçok
insanın elinden çıktığını.
Bir damla
değil,
Nehirlerdir
orada akan.
İçinde
tek bir asker yok
Onlarca
cenktir yaşanan.
Onlar
seni destekliyor
Çünkü sen
o uzun mücadelemizin
Müşterek
onurunu temsil ediyorsun.
Küba
düşerse biz de düşeriz.
O düşse
gelir kaldırırız
Çiçek
açarsa özü bizdendir.
Cüret
edip de Küba’nın o ak alnına dokunsalar
Yerler
hemen halkın yumruğunu
Toprağa
gömdüğümüz silâhları çıkartır
Kan ve
gururla gelir savunuruz
Can
Küba’mızı.
Pablo Neruda
0 Yorum:
Yorum Gönder