Din ve millet meselesi, kadîm mesele. Kitlelerin
bu iki başlıkta örgütleniyor oluşu, sıkça tartışılan bir konu. Ama bu tartışma,
ya temelsiz ya da kasıtlı yürütülüyor. Din ve millet, kolektif ideolojik
dinamikler olarak, solu belirli bir alana hapsediyor. Küçük burjuvanın ilk ve
baş olma hastalığı/takıntısı, kendisini “ilke siyaseti”nde dışavuruyor. Küçük
burjuva, din ve millet konusunda ilk ve baş olamadığı için bunların kenara
itildiği moment başa alınıyor, ilke o moment esas alınarak kuruluyor, özneler
burada teşkil ediliyorlar.
Nedense sol, bugün kendisini “proletarya”
zannediyor. Yıllarca “proletarya” veya “işçi” demeyi gericilik kabul eden
siyasi yapılar, işlerine geldiği yerde, din ve milletin ağırlığı karşısında,
işçi kovuğuna sığınıyorlar. Din ve millet içerisinde proleter siyasetin
tarihsel bir geçmişi var, ama bu geçmiş, burjuva ve emperyalist imkânlara
kurban ediliyor. Sonrasında burjuva ve emperyalist imkânların tercih edilmesi,
öznelcilik, özgülcülük, özel oluş ile örtbas edilmek isteniyor. Bu sefer de
özne, özgül ve özel oluşun burjuvaya ve emperyalizme yakınlaşmayla bir
alakasının olmadığının ispatlanmasına çalışılıyor. Bir ömür böyle geçiyor.
Politika, belirli bireylerin ömür programlarına,
hesaplamalarına doğru daraltılıyor. Din ve milletten kaçış, bu daralmanın hem
nedeni hem de sonucu. Bir yandan “kitle desteği şart, bu yüzden dine ve millete
bakmak lazım” deniliyor ama bir yandan da “o alana girersek, özgüllüğümüz
kalmaz, kirleniriz” türünden tereddütlü bir yaklaşım sergileniyor. Gerçeğin
soyut sözlerle, düşüncelerle dönüşebileceğine vehmediliyor.
Kendisini proletarya zannetmek kendisini -haşa-
Allah veya Peygamber zannetmek kadar tuhaf sonuçlar üretiyor. Gerçeğin sunacağı
imkânlara bakılıyor. Durmadan atılımdan, sıçramadan, yenilenmeden bahsediliyor.
Ama bunlar, hep öznel irade ile tanımlanıyorlar. Bu üç olgu dinî, millî ve
sınıfî dinamiklerin içerisinde asla ve kat’a aranmıyor. Bu olgulara o
dinamikler içinde rastlansa, “ama kirli!” denilerek, oradan kaçılıyor.
Bugün nesnel olarak devlet Erdoğan şahsında
örgütlenmişse, devrim Erdoğan’ın devrilişi demekse, bunca Erdoğan düşmanının
mevcudiyeti karşısında devrimin kazanma ihtimalinin bulunmaması gerekir. Burada
iyi niyetli olarak devletin devrim koşullarını bizzat devrimciler için
oluşturduğuna dair bir vehim söz konusudur. Devlet, Erdoğan kadar Erdoğan
karşıtlığını da örgütlemeye mecburdur.
Erdoğan’ın ağzından çıkan dine ve millete dair her
laf, küfürdür, yalandır. Oraya aldanıp mızraklar yanlışa doğru
sivriltilmemelidir. Ensar olanın muhaciri kovması dine küfürse, “o para
gelmezse, mültecileri geri göndeririz” tehdidini savuran Burhan Kuzu İslam’a
göre küfür üzredir. Bütün bu din ve milletle yoğrulan siyaset alanına herkesin
aydınlanmacı manada, kendi aklıyla düşünen, hareket eden özneler yaratarak
çıkması, nafiledir. En aydınlanmacı TKP’lilerin o bilinç açıklığı ile
Erzincan’a dikilen Fenerbahçe bayrağını IŞİD bayrağı zannettiği, aydınlık zihinlerin
bu düzeyde olduğu bir ülkede böylesi bir yaklaşım hiçbir sonuç üretmeyecektir.
Kendisini özgür bireyler zannedenler, Marksizmin
ve sosyalizmin de ancak özgür bireylerce edinilebileceğini düşünmektedir.
Bunlar, din ve milleti sırf özel hırsları, çıkarları için edinenlerle rekabet
etmeyi siyaset zannetmektedirler. İşleri güçleri bu tip insanlarla atışmak ve
çatışmaktır.
Dini, milleti, sınıfı mülk edinenlerle onlara ait
olanlar her momentte ayrışırlar. Özneliği mülk sahibi olmak zannedenler, her
zaman karşılarında, dost ya da düşman, mülk sahibi bireyler görmek isterler.
Onlar, sadece kendilerine tahammül edebilirler.
Dolayısıyla Erdoğan’a doğru kapanmış siyaset
dünyasında devrim ve devrimci politika imkânları, mülk sahibi kişilerin
kaprislerine terk edilmemelidir. Bu kapris en azından son dönemde boşa düşmüştür,
o da CHP ile ittifak kurma hevesi ile ilgilidir. Bu momentte birileri birden Kaypakkaya’nın Kemalizm eleştirisini anımsamıştır.
Hayırlıdır.
Ama anımsama işlemi, reklâm ve TV dünyasından boca
edilen, bollukla alakalı uyarıcılar bağlamında gerçekleşmektedir. Seçimlerden
alınan bolca oy da böylesi bir yanılsamaya neden olmuştur. Dinî, millî ve
sınıfî hiçbir dinamikle ilişki kurulmaksızın alınan oyun niceliği önemsizdir.
Tüm hesabın bolluğa göre yapıldığı açıktır. Yoksul
olanın ağırlığı, bu noktada hissedilmeyecek, o, kaybeden ve ezik olarak görülüp
kenara itilecektir. Siyasetteki ağırlık noktalarının değişmesi, egemenlerin
hükmü altındadır. “İktidardakiler çirkin, sen güzelsin, onlar akılsız, sen
akıllısın, onlar sonradan görme, buralar hep dutluktu ve o dutlukların hepsi
senindi” diyerek insan avlamanın bir anlamı bulunmamaktadır.
Bu yaklaşım, dine ve millete olduğu kadar sınıfa
da karşıdır, karşı olmak zorundadır. Bireyin ömür planlaması, zeki adımlar,
akıl oyunları, kariyer hesaplamaları asli belirleyicidir. Bu ölçü dâhilinde
geride kalan Müslüman ile yoksul işçi artık yoldaştır. Erdoğan’a gıpta eden,
ona imrenen, içten içe onun yerinde olmak isteyen siyasetçilerin o Müslüman’a
ve yoksul işçiye bir hayrı olmayacaktır.
Zan ile siyaset olmaz. Kendisini Müslüman zanneden
bir hükümete kendisini solcu zanneden bir muhalefet denk düşmektedir.
Kilitlenme buradadır. Lafı mülk edindiğinde, onun gittiği zihinlere de sahip
olacağını zannedenler, bolluk dünyalarında bolca konuşmaktadırlar. Bolluk
imgesi hangi hatta ise, yönelim oraya doğrudur. Kitle örgütleri, sendikalar
böylesi bir politik yanılsamaya neden olmaktadırlar. AKP’de din yoksa sendikada
da işçi yoktur. Onlar, ikinci gerçeği gizlemek için AKP’nin din yüklü olduğuna
hem kendilerini hem de başkalarını inandırmak zorundadırlar.
Dinî, millî, sınıfî
dinamikleri mülk edinenlere karşı bir de onlara ait olanlar vardır. Varsıl
olanın ayrıştığı, yoksul olanın ortaklaştığı momentte bu dinamiklere ait
olanlara renkli zanlar sunmak bir sonuç üretmeyecektir. Aslolan, mülk
sahipleriyle değil, ait olanlarla, yoksul ve mazlum olanlarla düşünüp hareket
etmektir.
Eren Balkır
22 Mayıs 2016
0 Yorum:
Yorum Gönder