Türkiye
sosyalist hareketinde iki ağırlık noktası, iki kutup var. Biri TKP, diğeri
Devyol.[1] Diğer küçük örgütler, bu iki kutup arasındaki gerilimin
şekillendirdiği, geçici, sınırlı ve dar unsurlardır. Birinden birine benzemek
dışında başka bir seçenekleri yoktur. O cereyandan çıkabilmeleri için başka
yerlere bakabilmeleri gerekir.
TKP
ve Devyol şefleri, sosyalist hareketin ideolojisini ve politikasını tayin
ediyorlar. Batıdan ne çevrilecek, burada hangi kitaplar okunacak, hangi politik
yollara girilecek, onlar belirliyorlar. Bize düşen, onların sırtlarındaki
ipleri tutanları göstermek, o ipleri kesecek iradeye işçilik yapmak.
Bu
kukla oyununda 1920’lerden beri işleyen, devletle ve sermayeyle kurulmuş
ilişkiler belirleyici. Devlet ve sermayeden birine verilen destek, sosyalist
hareketi ve şeflerinin yönelimlerini tayin ediyor. ÖDP şeflerinin doksanlarda
KOBİ’cilik yapıp zengin olmayı kararlaştırmaları ile AB’cilikleri arasında bir
bağ var. TKP’de bu AB’cilik, farklı dolayımlarla, örtük olarak işliyor.
İki
kanat da iki kutup da Mustafa Kemal cumhuriyetine bağlı. Mustafa Kemal’in bir
paşasına “bu komünist hareket her daim orduya bağlı olsun” emrini verdiği
biliniyor. Sosyalist hareket, bu emir uyarınca, hep ordudaki sınıfsal ve
ekonomik dönüşümlere göre biçimleniyor. Bize lazım gelen, ezilene-sömürülene
göre kurulan, yıkılan, inşa edilen, her daim ona hesap veren bir hareket. O
“ordu”ya bağlılık, ezilenin-sömürülenin devrimci kudretini yok ediyor.
TKP
ve Devyol, sosyalist hareketteki “parti-cephe” formülü uyarınca hareket
ediyor. İkisi sınıfsal-ekonomik gerekçelere bağlı olarak, farklılaşıyor.
Orduya, ordunun ekonomisine, sınıfsallığına bağlı olan sosyalist hareketin
seyri, en iyi CHP ile ilişkilerinde okunuyor. Sosyalist hareketin varlığını da fikrini
de eylemini de CHP ile ilişkiler belirliyor.
TKP
için CHP cephe, kendisi parti; Devyol için CHP parti, kendisi cephe. Defne
gibi küçük bir ilçede basit bir seçim ittifakını becerememiş olmalarının
sebebi, muhtemelen aralarındaki bu gerilim. Kazanan, tabii ki CHP oluyor.
Bu
açıdan, “partinin cephesini kuracağını” duyuran Gençlik Komiteleri ve Başaran
Aksu, o CHP’ye karşı, o CHP haricinde bir şey yapamaz. Onun “işçi
direnişlerinin sonucu” üzerinden okuduğu seçimde, Ermenek’te seçtirdiği
belediye başkanı, işçi katili patronla birlikte iftar düzenliyor. Başaran Aksu,
CHP’nin “yanlış adaylar” çıkarttığını söylüyor. Çünkü tek siyasetleri kendi
“yoldaşlar”ını CHP listelerinden aday yaptırmaktan ibaret. Kendisinin de
aktardığı üzere Hozat’ta CHP’liyi aday gösteren ÖDP, seçimi kazanıyor, seçime
yüksek demokrasi ahlakı ve bilinciyle ilk itiraz edense CHP oluyor.
Bir
önceki seçimde Halkevleri ve cümle Devyol, “Artvin’de bari bizim adaylarımızı
destekleyin” diye CHP’ye yalvardı. CHP, kendi bildiğini okudu. Bu pazarlıktan
olumsuz sonuç alınınca Halkevleri, kendi internet sitesinden bu ülkede Atatürk
döneminde uyuşturucu üretilip satıldığına dair yazıyı yayınladı.
Bu
Devyol türevlerinin tek siyaseti ve ideolojisi var, o da CHP. Tek dertleri
CHP’nin cephesi olabilmek. Ufak bir anlaşmada Birgün gibi solcuların cebindeki
dolara iyi gelen İmamoğlu, illaki göklere çıkartılıyor. Doları yücelten akıl,
Devyolcuları topyekûn ele geçiriyor.
Bu
CHP siyaseti uyarınca Başaran Aksu, 2019 seçimlerinde gazeteci olarak gezindiği
işçi havzalarında işçileri CHP’ye örgütlemekle övünen tvitler atıyordu. “Genel
seçimlerde Kılıçdaroğlu’nun farkla kazanacağı yalanının büyütülmesi sürecinin
parçası olup sonra da büyük bir hayal kırıklığı ve şaşkınlık yaşayan sosyalist
hareket” demesine aldanmamalı. Bizatihi kendisi ve yoldaşları bu dediğini
yaptı.
Gençlik
Komiteleri, bir CHP derneği. Pandemi döneminde halka yönelik, halk karşıtı
operasyona destek oldu. Küçük çocuklara içeriği bilinmeyen, yan etkileri test
edilmemiş, tekellerin ticari ve askeri silahı olan aşının vurdurulması yönünde
çalışma yürüttü. O “holdingcilerin” üniversitelerinin tanıtımını yapan, onları
öven reklâm filmleri hazırladı. Bugün de güya Filistinliler için yürüyor. Ama o
üniversitelerin sahiplerinin İsrail’le ilişkilerine hiç bakmıyor. Antalya
Belediyesi’nin yalandan iptal ettiği kardeş şehir anlaşmasını haber yapıyorlar,
ama bu şehre akın eden İsrailli turistlere tek bir taş atmıyorlar. Atamazlar.
Bu
tür CHP dernekleri, geçmişte dışişleri bakanı iken İsrail’i ziyaret eden ve
anlaşmalar imzalayan, oranın emriyle ülkeye dönüşte “Türkiye-İsrail ilişkileri
her alanda daha da ilerleyecek. İki devlet, Ortadoğu’nun yeniden
yapılandırılmasında işbirliği yapacak”[2] diyen Hikmet Çetin’in dediğine aykırı
bir şey yapamazlar. Bugün karşı çıktığı ticari ilişkilerin Çetin gibi isimler
eliyle kurulduğunu, devletin bu ilişkiler uyarınca hareket ettiğini
söyleyemezler. Çetin gibiler, CHP’nin “derin devleti”dir, o işbirliği ne
emrederse o olur. CHP dernekleri, bugün Filistin’den bahsediyorsa bu söz ve
eylem, İsrail hasbarasının parçası olarak görülmeli. O derneklerin
zikrini ve fikrini İsrail ile kurulmuş ilişkiler tayin ediyor.
Çünkü
Başaran Aksu gibiler, “Antiemperyalist, antisiyonist konum, siyasal
İslamcıların istismarcı pragmatizmine terk edilemez”[3] demeye mecbur. Onların
derdi, emperyalizm veya Siyonizm değil, ordudan ve Çetin’den gelen emirle,
Müslüman iradeye alan bırakmamak. Bu derneklerin tüm siyaseti, İsrail-Türkiye
ilişkilerine uygundur. Dolayısıyla, bugün AKP İsrail’le tüm ilişkileri kessin,
bu dernekler, sokağa illaki “Yahudi düşmanı, antisemitist AKP!” diye
çıkacaklardır. Bugün o ticareti yapan patronların üniversitelerine methiyeler
düzmüş olan solcular, Filistin dostu olamazlar.
“Filistin
İçin Bin Genç” tabiri de kötü çeviri kurbanı. Her CHP siyaseti gibi bu da
tercüme. “For” kelimesini düz çeviriyle “İçin” kelimesiyle karşılıyorlar, oysa
bu kelime, “lehinde, yanında, yanlısı” anlamına geliyor. Tabii bu CHP’li
gençler, “neden yüz bin değil de bin?” sorusunu da sormuyorlar. Çünkü Müslüman
iradeyi durdururken, gereksiz yere İsrail düşmanı bir hattı gençlik içerisinde
açma tehlikesi de barındırıyor bu tür çalışmalar. O nedenle, gençlerin kafa
sayısı daha baştan sınırlı tutuluyor. Hikmet Çetin’in ve Çevik Bir’in yüce
tuttuğu, Ortadoğu’yu yapılandıracak olan Türkiye-İsrail ilişkileri, bunu
emrediyor.
Bu
gençler, mecliste faal olan ve ağırlıklı olarak CHP’lilerden oluşan İsrail
Dostluk Derneği’ne tek laf edemezler. Birgün’de “İsrail yıkılsın demek
antisemitizmdir, Yahudi düşmanlığıdır”[4] diyen İbrahim Varlı gibi Siyonist
yoldaşlarını eleştiremezler. Aksa Tufanı’na karşı her türlü kara propaganda
faaliyetini burada yürüten Nevşin Mengü gibilere karşı çıkamazlar. Metin Cihan
gibi çıkıp ekranlara, önünü ilikleyip, Filistin’e destek veren yazardan ödülünü
geri alan Batı’nın istihbaratıyla ilişkili Can Dündar ve Sedat Peker’in elemanı
olan Erk Acarer gibi kişilere rapor verirler. Bunların “Filistin dostluğu”
yalandır. İsrail’in çalışmalarının bir parçasıdır.
Bunlar,
Suriye halkından çalınan petrolü götürüp İsrail’e satanlara da tek laf
edemezler. Geçmişte İsrail’le ilişkiler kesildiğinde, bu solcuların ettikleri
laflara dönüp bakılmalıdır.
Parti
CHP’dir, onun cephesi olmaya çalışıyorlar. Cephe CHP’dir, onun partisi olmaya
çalışıyorlar. Devyol ve TKP, özetle budur. Bizim cılız hâlimizle yaptığımızsa o
CHP’yle ve ardındaki güçle ezilenlerin-sömürülenlerin iradesi adına dövüşmekten
ibarettir. Bu mücadele, şahsileştirildikçe, Devyolcu ve TKP'ci kadro bize
düşman edildikçe, o mücadelenin içeriği ve anlamı idrak edilemez.
Başaran
Aksu, bu dövüşü geçmişte şahsileştirmiş, kendisine yönelik eleştirimizi bir
gece yarısı açtığı telefonda savurduğu tehditler ve küfürlerle karşılamıştır. O
konuşmada ettiği laf, önemlidir: “Siz benim itibarımı zedeliyorsunuz!”
Bahsini
ettiğimiz CHP siyaseti düzleminde itibar, hele ki siyasi itibar, nam, şöhret
önemlidir. Kariyerizm, bu anlayıştan beslenir. Bizim yaptığımız, Lenin ve
Stalin’de görülen kariyerizm eleştirisidir.
Aksu,
sendikalardaki ağalık düzenini haklı olarak eleştirmiş, ama eleştirisini
şahıslar ve şahısların iradesiyle sınırlı tutmuştur. Bizim kendisine yönelik
eleştirimiz, bu şahsileştirmeyle ve aynı zamanda Müslüman işçinin dinine
küfrederek bir yere varılamayacağıyla ilgiliydi. Kendisi, bu eleştiriyi “itibar
suikastı” olarak değerlendirmiştir.
Solcu,
devlet ve sermaye dolayımıyla edindiği iradeyi tanrı belleyendir. Her şeye ve
herkese oradan bakar. Kendi yoldaşları başkan seçilse, sorun olmaz. Kendi
yoldaşları sendika koltuğuna otursa, eleştirilmez. Oysa geri planda maddi,
somut, yapısal ilişkiler vardır ve her şeyi onlar tayin eder. Yani aidatı sarı
sendika ağası değil de Aksu’nun arkadaşı alsa bir şey değişmez. Ermenek’te Aksu
belediye başkanı seçilmiş olsaydı, bu sefer işçi katiliyle iftara bizzat
kendisi katılırdı. Burada kişi değil, kişilerin yapısal maddi gerçekliğe dair
yaydığı yanılsama ve o gerçeklik eleştirilmektedir. Buna şahsi cevap
geliştirip, tehditler ve küfürler savurmanın bir anlamı yoktur.
Solcu,
kendisini irade, başkasını nesne zanneder. O nedenle, “O siyasi aklın AKP’nin
aşınmış figürlerine, örgütle ilk günden beri emek harcayanları ezerek
listelerde daha önde yer vermesi hataydı” der, ama AKP’nin tepesinde ve
ardındaki güçlerin o hatayı bilinçli ve iradi olarak yapmış oldukları
ihtimalini aklına bile getirmez. Çünkü akıl, sadece solcuda vardır, sağcıda
akıl olamaz!
Bu
açıdan, CHP’yi parti veya cephe olarak gören, kerterizini oradan alan sosyalist
hareket, teslimiyetçidir, uzlaşmacıdır, reformisttir, böyle olmaktan
kurtulamaz.
Başaran
Aksu’yu da içeren sosyalist hareket idealisttir, “bu düzende sağlam çark olmaz”
diyen Pir Sultan ise materyalist!
Aksu
türü solcular, düzenin yönelimlerini bu iradecilikle asla okuyamazlar. Sadece
kendilerini görürler, sadece kendilerini görmek isterler, sadece kendisinin
görülmesini isteyenleri örgütlerler. Bize, görülmeyen, görülmeyeni gösteren,
görülmeyenin gücüne örgütlenenler lazım.
Aksu,
bu körlükle, Mayıs seçimi sonrası AKP’nin bizatihi Altılı Masa’nın ve CHP’nin
kaleme aldığı programı uyguladığını görmez, görmek istemez. Ama “Biz, önümüze
kısa vadeli hedef olarak Şimşek Programı’nı işlemez kılmayı koymalıyız, tüm
olanaklarımızı ve ilişkilerimizi bu programı dağıtmak hedefiyle harekete
geçirmeliyiz” der. Nedense bu programı CHP açıkladığında tek bir itiraz
geliştirmez. Çünkü özünde Başaran Aksu gibilerin teorik, ideolojik ve politik
varlığı CHP’lidir, oradan çıkamaz.
Başaran
Aksu, Şimşek Programı’nın CHP programı olduğunu söyleyemez. Bu seçimde
yenilmişse bu programın da IMF savunan solcuların da “IMF yoksul dostu” diyen
Hayri Kozanoğlu’nun da IMF programının uygulamaya konulmasının şart olduğunu
söyleyen, sırf eşi Devyolcu diye DİSK bünyesinde çalışmış olan Gaye Yılmaz’ın
da yenildiğini göremez.
Bu
ilişkilere meftun ve mecbur olan Başaran türü solcular, CHP’nin nasıl
AKP’leştiğini, İmamoğlu’nun eşinin Emine Erdoğan’ın först leydilik kursuna
kayıt yaptırmasının sebebini anlayamazlar. Çünkü kerterizi ezilen-sömürülen
değil, CHP olanlar, sosyalist harekete yön vermek zorundadırlar. Kurtuluşumuz,
o dümenciden kurtulmaya yazgılıdır.
Eren Balkır
10
Nisan 2024
Dipnotlar:
[1] Eren Balkır, “Zevahir”, 3 Haziran 2016, İştiraki.
[2]
Aktaran: Çevik Bir ve Martin Sherman, “İstikrar İçin Formül: Türkiye Artı
İsrail”, Güz 2002, İştiraki.
[3]
Başaran Aksu, “Seçim Üzerine Notlar: Bize Partinin Cephesi Lazım, Şimdi!”, 4
Nisan 2024, Ekomite.
[4]
İbrahim Varlı, “Filistin Meselesinde Solcularla Sağcılar Aynı Şeyi mi
Söylüyor?”, 4 Kasım 2023, Birgün.
0 Yorum:
Yorum Gönder