Premium

Önce şu husus tespit edilmeli: Devrim ve sosyalizmin iradesi durulanmalıdır. Bu uğurda, proletarya adına ve onun için “nesnel ajanlık” yapılmalıdır.

* * *

“Geyik”[1] başlıklı yazının yazarı, esasında, bize veya belirli bir okur kitlesine değil, doğrudan yazarın “standart üyesi” olduğu TKP’nin CEO’suna ve yönetim kuruluna konuşuyor. Oraya hitap ediyor. Yazı vesilesiyle yazar, o kurula beni “premium üye yapın!” diye yalvarıyor. Hamallıktan kurtulmak, arınmak, after party’nin parçası, özel üyesi olmak istiyor. O da büyük ranttan pay talep ediyor. “Benim neyim eksik, ben de eski üyeyim” diyor. 

Özel kişilerin örgütü, ancak özel olduğunu sanan bireyleri çağırabiliyor. Kitlelerden, sınıftan ve kolektif dinamiklerden nefret üzerine kurulu olan bu örgütler, bu tür yozlaşmış bireyler üretebiliyor. Bu akıl, yaptığı mizahta “Ben de Trabzonlunun, Yozgatlının, Konyalının olmadığı bir ülkede yaşamak istiyorum” diyebiliyor.

Yakup Akbaş isimli bu şahsın bize yaptığımız eleştiri sonrası “reklâmın iyisi kötüsü olmaz” diye tvit atmasının sebebini sitem ve yakarış dolu yazısında aramak gerekiyor. Mertebe atlamak için kendi varlığını ve imzasını yaldızlamaya çalışıyor. Bunun için bizim eleştirimizi kullanıyor. Efendilerine yaranmak için taklalar atıyor. Bu iradenin proleter ve devrimci olmadığı çok açık. 

Bir komünist, böylesi bireysel tepkiler geliştiremez, kolektifiyle düşünür, öyle hareket eder. Örgüt disiplinine aykırı bir tavırla, imzasını parlatmak adına, gidip kendisine kişisel blog açmaz. SİP’ten neden ayrıldığını, sonra da neden geri döndüğünü maddi, teorik zemin üzerinden, hesap vererek, açıklar. Yuvarlak cümlelerin, boş edebiyatın, kişisel hezeyanların arkasına saklanmaz. Tok ve net bir sesle bu momentlerin izahatını verir. Birey, kolektife ait olmanın bilinciyle konuşmalıdır. Bireye ait kolektifse dilsizdir. Hiçbir şey anlatamaz.

Proleter ve devrimci olan, proletaryaya yoldaş, devrime hamal, amele ve işçi olmaktır. Kariyer hesapları yapmamak, mesleğinin götürdüğü yere gitmemek, koldaki bileziği kalp ve beyin yerine koymamak, kişisel varlığını yaldızlamadan, aidiyetle, proleter davaya yoldaşlık etmektir. TKP gibi küçük burjuva örgütlerin anlamadığı budur. Onlarda özel arkadaşlıklar vardır, yoldaşlığa asla izin verilmez.

* * *

“Hep işçi sınıfının öncüsü”nü aradığı yalanını söyleyen bu muhasebeci, diğer bir yazısında[2], Kadıköy belediyesiyle Tunceli belediyesini, bütçeler üzerinden kıyaslıyor. Burada esasen politik-devrimci bir analize değil, ticari analize imza atıyor. Bu yavan analiziyle Maçoğlu’nun adaylığına ve organik ürün pazarına zemin örmeye çalışıyor. Bu muhasipliğiyle elit kadroya göz kırpıyor. “Beni ciddiye alın” diye yalvarıyor.

Yakup Akbaş, ittifak hukukuna da aykırı davranıyor. Bize verdiği lakayt, komünist disipline yakışmayan cevabında Mekapçılara karşı Mekapecilerle birleşen örgütü adına Kaypakkayacılara operasyon çektiğini, onlarla eğlendiğini, dost görünüp onları kandırmaya çalıştığını açıktan itiraf ediyor. Bu, doğru bir tutum olmasa gerek. Yoldaşlık ettiğin bir kolektifi küçük göremezsin, onun üyeleriyle bireysel-kişisel ilişki geliştiremezsin, politik amaçlar doğrultusunda kullandığın sosyal medyanı kişisel heva ve hevesin için istismar edemezsin. Politik yazılar yazdığın hesabında kişisel zevklerine, meraklarına, rahatsızlıklarına vs. yer veremezsin. Misal, dinlediğin metal müzikten bahsedemezsin. Orayı gene kolektife ait bir zemin olarak görmeli, o şekilde kullanmalısın. Hesap sormalı, hesap verebilmelisin.

* * *

Akbaş, “İşçi sınıfının öncüsü arayışı”nın devrime dek bitmeyeceğini, maddi ve diyalektik bir süreç olduğunu, o sürecin emriyle hareket edilmesi gerektiğini görmüyor. “İşçi sınıfı”, onun gibiler için yüz yıldır tarihsel ilerlemenin, burjuva gelişmişliğin, emperyalist-batıcı mevzilenmenin metaforundan başka bir şey değil. 

Bu ülkede İşçi Partisi, İngilizlerle ve Avrupa’yla kurulan ilişkiler bünyesinde kuruldu. Model olarak da Amerika’daki faşist sendikacılıktan beslenen pratik alındı. Bu ülkede legal TKP, gene Avrupa Birliği ile ilişkiler düzleminde kurulabildi. İçeriği ve özü, bu ilişkiye göre tayin edildi.

Akbaş, madde ve diyalektikten azade kıldığı, sınıftan ve sınırdan ötede gördüğü “öncü parti”nin metafizikliğini ve idealistliğini fark edemeyecek bir yerde duruyor. Hayallerinin, kurgularının, benmerkezci laflarının kulu kölesi olduğunu gerçeğin her tokadında görüyor, tekrar o hayale, kurguya ve lafa kaçıyor.

Öncü partinin bitmişliğiyle Kemalizmi arasında da bir bağ olmalı. Bu tür küçük burjuvaların teorik faaliyeti maddeden ve diyalektikten azade olduğu için Kemalizme kul-köle oluyor. Burjuva-merkezci olan TKP’nin bitmek bilmeyen burjuva devrimiyle düşündüğü, tek ölçütünün bu olduğu, onun burjuvazinin kılına zarar veremeyeceği, ona o nedenle yol verildiği görülmeli.

* * *

Geyik muhasebeci, iki üç yıl Sırrı Öztürk’ün kolektifinde yer aldığını söylüyor. O süre zarfında, sırf orayı bozmak için orada bulunduğundan, oradan hiçbir şey öğrenmiyor. Orada tüccarlık ve esnaflık öğreniyor, işçilik değil. Yazdığı cevapla bizim iddialarımızı teyit ediyor.

Sırrı Öztürk, “bu TKP’lilerle yol alacağıma, Kaypakkayacılarla hapis yatmayı tercih ederim” diyen biriydi. O, hep, eksik-gedik, kendisi gibi proleter olana bakıyor, o ölçütle siyaseti değerlendiriyordu. Ondan öğrenseydi, bugünkü TKP’ye bakıp, konformizme saplanmadan, “işçi sınıfının öncüsü arayışım bitmiştir” demez, o örgütündeki küçük burjuvalıkla kıyasıya dövüşür, en azından, partisinin işçi sınıfının öncüsü olması için uğraşırdı. Cümlelerini hep ensesinde kendisini bir işçi izliyormuş gibi kurardı. Solculuğun rantını yemeye çalışmaz, mevki ve kariyer peşinde koşmazdı.

* * *

Akbaş, bizi eleştirirken boş yere yumruk sallıyor. Kendi örgütü dergi çevresi iken ona iliştirilen etiketleri bize top yapıp savuruyor. Ezbere konuşuyor. Kendisine ezberletileni, sorgulamadan, körü körüne yineliyor. Parti ile dergi çevresi arasında kurulan, tabandaki standart üyeleri kandırmak için yapılan ayrıma başvuruyor. Böylece şeflerinin dergi çevrelerini tasfiye etmek için “Parti” ismini almış olduğunu, aslında özel üç beş kişinin özel örgütü olma vasfını hiçbir vakit yitirmediğini, onları buradan silâhsız bırakıp boşa düşürmek istediğini örtük olarak söylemiş oluyor. 

Akbaş, “yaş kemâle erdi, artık beni de o özel örgüte alın” diye sitem ediyor. Bu öznel niyet üzerinden, bizi basit rekabetçi ve mülkiyetçi anlayışla karşılıyor, dediklerimizi zerre anlamayacak bir yerde duruyor. Rekabet ve mülkiyet, kolektif düşünce ve pratiğe düşmanlık etmeye mecbur. 

Biz, o rekabetin ve mülkiyetin dışında, devrimin ve sosyalizmin ortak kavşağında düşünmeye ve eylemeye çalışıyoruz, hepsi bu.

Bu ülkede dergi çevrelerini küçümseyip yok etmek için parti gömleği giyiliyor. Ne gerçek bir parti olunuyor, ne de hareket ediliyor. Bu tür yapılar, Kadıköy’den bakıp Kadıköy’e çağırıyorlar. “Ama semtevleri, ama işçi içinde biz çalışıyoruz, ama aydınları biz örgütlüyoruz” yalanlarını ezberleyen kadrolar, tepedeki şeflerin düşünce ve eylemlerini sorgulamadan hareket ediyorlar. Semtevlerinin halkla, sendikaların işçiyle, meclislerin aydınla bir alakasının olmadığı, gerçek bir bağı bulunmadığı görülmüyor. Çünkü o şefler, devrim-sosyalizmin yükü ve sorumluluğuyla düşünüp hareket etmiyorlar. O kavşakta olmuyorlar. Nicele ve biçime vurgu yapmalarının sebebi burada. O vurgu, nitele ve öze küfretmek için. “Küfür”se gizlemek, örtbas etmek, Lenin’in ifadesiyle, “halı altına süpürmek” demek.

* * *

Akbaş, basit felsefe bilgisinden de yoksun. “Tarihi ben baştan yazacağım, kendimden başlatacağım, Mustafa Kemal’e orak-çekiç rozeti takarsam bu cumhuriyet sosyalist olur” diyenin idealizm bataklığında[3] debelendiğini tabii ki anlamıyor. Partisi de bu şekilde düşünüyor. Ait olamıyor, sürekli sahip olmak istiyor. O nedenle, tam da Marx’ın sözünü ettiği, kendi saçından tutup kendisini, kuyruğundan tutup atını bataklıktan kurtardığına dair yalan hikâye anlatan Alman şövalyeleri gibi konuşuyor.

TKP gibi küçük burjuva örgütler, ancak küçük burjuvaziyi çağırabiliyor, ancak ona örgütlenebiliyor, ancak onun ölçüsünde hareket edebiliyorlar. Onun harici, dışı, ötesi, TKP gibi yapıları ürkütüyor. Orası yaban, barbar, geri, ilkel ve aşağı olana aitmiş gibi görülüyor. Oysa bu ülke ve bu coğrafya, yerli-yabancı efendilerin yaban, geri, ilkel ve aşağı saydığı halk kitlelerinin komünist partisini çağırıyor.

Eren Balkır
20 Mart 2024

Dipnotlar:
[1] Yakup Akbaş, “Geyiği”, 3 Aralık 2023, Blog.

[2] Yakup Akbaş, “Malkoçoğlu Değil Maçoğlu”, 10 Ocak 2024, Blog.

[3] Eren Balkır, “Madde, Diyalektik, Kemalizm”, 25 Kasım 2023, İştiraki.