Gazzeli Çocuk

Gazze bir çocuk, daha doğmadan, dünya yüzü görmeden öldü. Anne-babası, sevgilerinin ve ilgilerinin ona yetmeyeceğini iyi biliyordu. Eskiden olsa, tüm Arap dünyasının onu seveceğini, şefkatle kucaklayacağını, sevgiyle kuşatacağını öğretirlerdi. Ama eskiden olsa...

1948’den beri Gazze’deki herkes rehine. İsrail, o insanları rehine olarak elinde tutuyor ve onları dilediği zaman öldürmeye devam ediyor. İsrail, birkaç sebebe bağlı olarak öldürüyor: Filistinlilerin sayısını azaltmak için. Ama aynı zamanda Batı, İsrail’in katliamlarına göz yumduğu, ses çıkartmadığı için. İsrail katlediyor, çünkü Batı, o katliamları kutsal görüyor, onları İsrail’e duyduğu saygının halesiyle sarıyor.

İsrail, bir saat terörizmle mücadele ediyor, bir saat kutsal kitapta dile getirilen intikam adına yaşıyor, bir saati de Araplar için gayet zor olan kültürel gelişme sürecinde ihtiyaç duyduğu önemli dersleri alarak geçiriyor.

Gazzeli çocuk, Birleşmiş Milletler’in veya ona bağlı Yakındoğu’daki Filistinli Mültecilere Yardım Örgütü’nün (UNRWA) dile getirdiği sayılara dâhil edilmiyor. O çocuk, uzun yaşasa bile, ömrü boyunca hayatı geçici kabul ediliyor.

Gazzeli çocuk, denizin tadına hepimizden fazla varıyor, hepimizden fazla soluyor havayı, güneşin doğuşunu ve batışını bizde olmayan bir ilgiyle seyrediyor.

Gazzeli çocuk, hayatı boyunca rahat yüzü görmüyor. O, hep ölüme hazır olmak zorunda. Benim ömrümde Gazze’de çocuk ölümlerine dair haber işitmediğim tek bir ayım geçmedi. İster yoksulluktan isterse bağışıklık yetmezliği yüzünden ölsün, orada ölüm sebebi her daim İsrail’dir (Birçok Arap bilmez: Orada İsrail, Gazze halkının aldığı nefesi sayar, ısı birimlerini ölçer.)

Gazzeli çocuk hedeftir, çünkü o, düşmanı işgal ve saldırı koşullarında yüzündeki neşeyle rahatsız eder. O çocuk öfkeli doğar, öfkeli yaşar. Öfke, sömürgeciliğin zihinlerimize nakşettiği itaatkârlığın zıddıdır (ve bu itaatkârlık, NATO’nun beslediği, bize düşman uluslararası örgütler ve dernekler eliyle de nakşedilir).

Gazzeli çocuk, Filistin davasının devamlılığına dair bir simgedir. Peki ama tüm Gazzeli çocuklar için gönderilen bir “davetiye”den başka bir şey olmayan “Arap Barış Projesi”nden bahsedildiği yerde Gazzeli çocuğa olan sevgimizi nasıl dile dökebiliriz? Bu başarısızlığa mahkûm olan proje gündeme geldiğinden beri kaç çocuk öldü, saydınız mı?

Gazzeli çocuklar çabuk büyüyorlar, çünkü hayat, onları büyümeye zorluyor. Onlara fazla zaman vermiyor. Okul kitapları birer vasiyetname gibi. Ve biz, onun içeriğini zaten biliyoruz.

Esad Ebu Halil
10 Kasım 2023
Kaynak