Bağ, Bağlam, Anlam

Toy gençtik. Sene 1993’tü. Dediler ki “Pir Sultan etkinlikleri yapılacak”. O dönemde derneklerde İşçi Partililer de vardı. Afişler yapıldı. İşin arkasında İşçi Partisi olduğunu öğrenince o akşam otobüse binmedik. Ertesi gün onlarca insanı yaktılar. İşçi Partisi, onca Aleviciliği ile otelin yanma görüntülerini basına servis etti. Mitingler örgütledi. Sonra “Alevilik gibi bölücü işlere karşıyız” deyip işin içinden sıyrıldı.

Yani dostlar… Güvenmeyin bugün “Aleviler silâhlanın, örgütlenin” diyenlere. Onlar, sadece kendilerini işaret etmekten başka bir şey bilmezler. 12 Eylül günü posta kutularına “başınızın çaresine bakın” diyenler bunlar. Gaz verip “yobaz”ın üstüne salanların ceplerinde, Fransa, Almanya, Kanada vs. pasaportları var. Bunlar, yılbaşı gecesi lüks içki sofralarında çekilmiş fotoğraflarını paylaşıyorlar. Siyasî algı ve bilgisi, Tayyip’in algı ve bilgisinden hiç farklı değil.

Sizin kapınıza çarpı atan da onlar, bilin bunu. Bakmayın, bugün küçük burjuva bir yerden AKP eleştirileri yaptıklarına, “yönetemiyorsunuz ayol çekilin” dediklerine. Bunlar, yoldaşlarının parasını, dükkânını çalıp deniz kenarında villalar yaptıranlar. Belediyelerden, şuradan buradan gelen ranta muhtaçlar. Ne yüreklerine ne akıllarına bir damla ter değmiş.

Savaş sanatı ile ilgili çalışmalarda bir cümle geçiyor: “Kazanamayacağın savaşa girme”. Bunların bir savaş yürüttüğü de yok. Her olayı küçük burjuva siyaset gevezeliklerine malzeme ediyorlar. Bir taraf “Reis’e saldırıyorlar, koşun” diyor, diğer taraf “Reis zayıflıyor, saldırın”… Kendi reislerinden hesap soramayanlar, kendilerini Tayyip’te buluyorlar. Devlete örgütleniyorlar, devleti örgütlüyorlar.

Diyorlar ki “laiklik yaşatır”.[1] Bir milyon Iraklı, yüz binleri bulan Suriyeli, Cezayirli ya da otuzların Dersim’i… Hangi laiklikmiş o, insanı yaşatan? Gericilik-ilericilik ayrımı üzerine kurulu siyaset, topyekûn başkaldırının altını oyuyor, görülmeyen bu. Çünkü dertleri, başkaldırı değil. Yüksekte yapılan küçük hesaplara yedeklenmek.

Çünkü “Reis’e saldırıyorlar, saldırın” diyenler, her katliamda, her saldırıda, her zaafta ellerini ovuşturuyorlar. Meselelerin ardındaki örgüye saldıracak, ona karşı örgütlenecek iradeyi bugünden sakatlıyorlar. Çünkü o örgüden ve örgütten onlar da korkuyorlar. Halkın kendi bireylikleri gibi zannediyorlar, öyle olsun istiyorlar, başkaldırınca kendi küçük kaleleri yıkılmasın istiyorlar.

Adam diyor ki “Hz. Musa madem denizi yarabiliyor, niye Firavun’u öldürmemiş?” Bu pozitivist saçmalıklar, Musa’yı belirli becerilere sahip bir kişi zannediyor. Bir tarihi, bir toplumu, ezilen kitleyi, onun sorumluluğunu asla görmüyor. O nedenle “bizim gibi akıllı, zeki, bilgili, sanatlı, üstün değilsin ey Tayyip, yönetemiyorsun ayol, çekil git!” diyorlar. Yazık!..

Aynı zihniyet, şimdi de “burjuvazi, bunu sen getirdin, çek belasını, desteğin sürerse seni de yakar” diyerek burjuvaziye de ayar çekiyor. Buna solculuk, ideoloji ve siyaset diyorlar. Eyvah!..

FKF, TGB ile Halkevleri arasında bir konum almayı matah bir şey zannediyorlar. Halkevleri “biz yaşamcıyız yaşatırız”; FKF de “yobazları öldürelim!” diyor.[2] Vay vay!..

Bunlar, komut verme, hükmetme arzusu ile evde hayvan besleyip sonra sokağa salanlar. Savaş alanında sıkışıp kalmış kediyi yanına alıp kaçan Iraklı kadını nasıl anlasın? Bunlar, Şeyh Said’in kara gücüne karşı savaş açmış ecdadının yolundan gidiyorlar. Oysa bu “yobazları öldürelim” diyenlerin şefleri, Uğur Mumcu öldürüldüğünde cenazesine katılmamış, “MİT ajanıydı, ne işimiz var cenazesinde” demişlerdi.

Şimdi devran döndü. MİT popülerleşti. Herkesin içine sindi. O oteli yakanların elinden tutuldu. “Kemalizmin gerisine düşmeyelim” diye, tüm zulüm sineye çekildi. Fukara Müslüman’ın direncine son darbeler indirilmek için kollar sıvandı. Esasen nerede kan akıyorsa, bu siyaset de o kanın bir parçasıydı. O kanı bireysel hazlarına malzeme edenler de günahkârdı. “Emperyalizm müttefikimizdir” diyenlerin günahını hangi kan temizleyebilirdi?

Mesele, şahsileştikçe, Tayyip’e indirgendikçe, Tayyip din kisvesine büründürüldükçe, kendilerine gün doğacak zannettiler. Gezi öncesinde ve Gezi’de birikmiş öfkeyi buradan lime lime ettiler. Gün geldi CHP’nin, gün geldi HDP’nin rüzgârına saçlarını kaptırdılar. Bütün hesaplar suya düştü. Kurtuluş, “başınızın çaresine bakın” deyip kaçanların değil, o “yobaz” dedikleri içerisinde biriken öfkeyle buluşacak bir iradenin elindeydi. Devleti, burjuvaziyi ve emperyalizmi aklayanların AKP’yle mücadele etmesi mümkün değildi. Başkaldırı, ancak onlara karşı bir bağ, bağlam ve anlam kazanabilirdi. Onlar o bağa, bağlama ve anlama düşmanlardı. Üçü de “ah ben olsam nasıl yönetirim” küçük burjuvalığına kurban edildi.

Eren Balkır
1 Ocak 2017

Dipnotlar:
[1] “Kınamak Yetmez”, 1 Ocak 2017, Halkevleri.

[2] Onur Emre, “Yobazları Niçin Öldürmeliyiz?”, 9 Ocak 2015, İleri.