Babaya Mektup

Babam Gassân Kenefani’ye,

Küçükken babam beni Muharrir[1] gazetesine götürür, kendi koltuğuna oturtur, benden resimler çizmemi isterdi. Enver dergisine[2] geçince ben de onun birlikte gittim. Sonra Hedef’e[3] geçti, beni ve kız kardeşim Leyla’yı da yanında götürdü ve bizi arkadaşlarıyla tanıştırdı. Babam iyi bir insandı. İstediğim her şeyi alırdı. Ölmüş olsa da onu hâlâ çok seviyorum.

Arapçayı zor bulurdum ama o bana çok şey öğretti. Sonuçta onunla ilgili yazılmış tüm makaleleri okuma imkânı buldum. Böylesine zeki, insanların çok sevdiği bir babamın olması, çok hoşuma gidiyordu.

Danimarka’dayken Leyla ve ben onu çok özlerdik. Annemden bizi geri götürmesini isterdik. Ülkeye döndüğümüzde her Pazar onu bahçede çalışırken, o kibar elleriyle çiçekler dikerken bulurduk.

Bazen birlikte çalışırdık. Hava sıcak olunca üzerimizdeki gömlekleri çıkartırdık. İş sonrası bana aldığı küçük tüfeği kullanmayı öğretirdi. Onunla televizyon izlemek çok hoşuma giderdi.

Büyüdüm. Şimdi babam gibi olmak istiyorum, Filistin’e, babamın vatanına, onun ve Ümmü Saad’ın[4] bana sık sık anlattıkları ülkeye dönüp dövüşeceğim.

Bugünden sonra annem ve kız kardeşime elimden geldiğince çok yardım edeceğim ki onu çok fazla özlemesinler. Ama onu hiç unutmayacağız. Babamla birlikte ölen, o hepimizin çok sevdiği, her daim kibar olan, soğukkanlılığını hep muhafaza eden Lemis’i de hiç unutmayacağız.

Feyiz Gassân Kenefani
1972

[Kaynak: Anni Kanafani, Ghassan Kanafani, Palestine Research Center, Nisan 1973.]

Dipnotlar:
[1] Beyrut’ta yayınlanan günlük gazete.

[2] Beyrut’ta yayınlanan günlük gazete.

[3] FHKC’nin yayın organı.

[3] Gassân Kenefani’nin mülteci kampından arkadaşı.