Bizim Devrimimiz

Biziz bu dünyanın yarısı
Geri kalanı da sırtımızda.

Toprağımızın her bir karışı işgal altında
O dünyanın yarısı benden ırak iken
Seni tanımıyorum bile ben.

Sen de biliyorsun şiddeti
Benim gibi.
Analarımızın acısı,
Bu ülkenin anıları
Zihnimize kazılı.

Tarihimizde oradan oraya göç etmeler,
Yerinden yurdundan edilmeler,
Yeniden taşınıp gitmeler yazılı.
Evlerimizden alınıp götürülmüşüz ve
Tekrar geri dönüp dönmeyeceğimizi
Merak edip duruyoruz.

İkimizin de geceleri tekrar
Tekrar
Anlatılan hikâyelerle dolu ve uykusuz.
Onların bizlere yaptıklarını anımsayıp
Duruyoruz.

Sen ve ben
Siyasetçilere baktığımızda
Bir işe yaramayan, zayıf,
Kullanılıp atılan,
Akılsız piyonlar ve
Kuklalardan başka bir şey görmüyoruz.

Ayrık otu misali
Yerden fırlamış gibiler.

Bizse devrim yolunu
Bir yana sapmadan yürüyenleriz.
Kendi vatanında
El-Halil 20. Sokak’ta
Onu bayrak gibi göğe yükseltenleriz.
Her yandan namlular çevrilse üzerimize
Biliriz çocukların
Ekmekten mahrum kalmaması gerektiğini.

Emel içindi bu şiir:
İsrail askeri vurdu onu on yedi yaşında
Evinin önünde kitap okurken.
Einav içindi bir de:
Askerler eve girip
Öldürdüler onu
                  iki yıl sonra.

– Neymiş senin şu devrim,
Bir daha anlatsana.

Şiir Anne Mae içindi:
Kızılderiliydi,
İnfaz ettiler hiç acımadan.
Cesedini kara, soğuğa bırakıp gittiler.
Sırf sesi biraz fazla çıkıyor diye öldürdüler.

– Neymiş senin şu devrim,
Bir daha anlatsana.

Mülteci kamplarındaki kadınlar içindi:
Yarıdan fazlası zorla çalıştırılıyor,
Karın çamurun içinde kesiyorlar
Bebelerinin göbek bağlarını.

– Neymiş senin şu devrim,
Bir daha anlatsana.

Bu şiir, evden ancak cesetleri çıkabilen
Kadınlar içindi.

– Neymiş senin şu devrim,
Bir daha anlatsana.

Tecavüze uğrayan kadınlar içindi.
Milletin namusuna leke sürdün dediler onlara.
Kürtaj suçtur dediler sonra,
Lal ol, taş gibi sessiz ol kâfi diye
Bağırdılar kulaklarına.

– Neymiş senin şu devrim,
Bir daha anlatsana.

Sen ve ben.
Sokaklarda dövüşen biziz.
Bizimle yürür Kızılderili hareketi
Ve intifada.
Evlerimize hizmetçi olarak
Dönmek yok yazgımızda.

Kızları okula gitsin diye para biriktiren
Arap kadınlar içindi bu şiir.
Shannen için yani,
Bir şeyler öğrenmeye cüret etmiş
Tüm kadınlar içindi.

Sen ve ben,
Bir milletiz.
Gazze’deki kavganın ateşini
Her yana taşıyan
Analar ve kızlar içindi bu şiir.

Sen ve ben.
Biz, direnişiz.
Bu şiir,
Konuşmaması,
Yazmaması,
Okumaması,
Düşlememesi,
Hissetmemesi
Söylenen ama bunları
Gene de yapan kadınlar içindi.

Sen ve ben.
Devrim dediğin
İşte biziz.

Erica Violet Lee
2017
Kaynak