Doğrudan söyleyeyim, ben eski Ahmet'çiyimdir.
Çok kısa bir ara (Ahmet Abi'nin Gemisi vakti, Jetpa sponsorluğu, Ozan Arif
muhabbetleri zamanı) dışında takipçiliğinden ve takdirciliğinden vazgeçmedim.
Hayran olunmayacak gibi değildi Ahmet Kaya; dip balığıydı, maceracıydı,
şaşırtıcıydı, inanılmaz bir şiir avcısıydı, cüretkarca deneyseldi. Öyle ki
Ahmet Kaya “sound”u diye bir şey oluşmadı misal. Neredeyse hiçbir 2 albümü
birbirine benzemez. Vokalleri çıkarıp dinletseniz kimseye aynı kişinin
yaptığına inandıramazsınız mesela Acılara
Tutunmak, Dokunma Yanarsın, Şarkılarım Dağlara albümlerini.
Ahmet neredeyse her kesimden dip balıklarının
sesiydi ve öyle de kaldı. Vaktiyle sol çevrelerden “moralist” tiplerin Ahmet'i
ve müziğini itibarsızlaştırmak için “kerhanelerde, karakollarda Ahmet çalıyor”
dediklerini çokça duymuşumdur. Ahmet'in tam da hitap ettiği gruptan insanlardı
aslında, eğer o abilerin ifadelerini kullanarak söylersem, “kerhaneye ve
karakola düşenlerin”.
80’lerde ve 90’larda Ahmet ile ilgili neler
söylendiğini çok iyi hatırlıyorum. Ahmet'e en nankörce davranan sol çevrelerdi.
Nankörce çünkü Ahmet sürekli solcu yetiştiriyordu, bu çevrelerden aldığı
karşılık ise aşağılama, hakir görme ve hatta bazen yasaklama idi. Kimi
gruplardan elemanlar gizli gizli dinlerdi Ahmet'i. Mizah dergilerinde görüyorum
bu aralar Ahmet karikatürleri. Maalesef aynı dönemki dergileri hatırlayınca,
solcuların tavrından farklı değildi. Ahmet onlar için de “yozluğun” sembolüydü,
“arabesk” idi. Liberal “entellijiansiyamızın” zaten pek radarına girmezdi. Bazı
bazı “analizleştirirlerdi” sadece; 80 sonrası solun, kitlelerin “anlaşılması
zor” sosyolojisinin, psikolojisinin emaresi olarak. Bu çevrelerin hepsinin
muhtemelen ortaklaştığı yer Ahmet'in “hoyrat / vulgar ve cahil” olduğuydu.
İslamcılar için nasıl bir karşılığı olabileceğine değinmeye bile gerek yok.
Ancak birçok MHP'linin Ahmetçi olduğunu bilirim. Ama “ortamlarda” küfür
ederlerdi o ayrı. Ahmet Kaya kelimenin tam anlamıyla “kör ölür badem gözlü olur”
vakasıdır bütün bu saydığım kesimler için. Hikâyesi bu toplumun
hipokratlığının, ikiyüzlülüğünün delilidir.
80’ler kısmına emin değilim ama sanırım Ahmet'in
90’lardan itibaren en sadık ve karşılık vefaya dayanan dostluğu Diyarbakır ile
olmuştur. Ancak yanlış anlaşılmasın, bu ilişki dar anlamda Kürtlük üzerinden
kurulu bir ilişki değildi. Ahmet'in Kürtçe söylediği türküyü kaç Diyarbakırlı
bilir, emin değilim. Ama vaktiyle (belki şimdi de öyledir) Diyarbakır
gençlerinin onun en ummayacağınız repertuarına hâkim olduklarına emin olunuz.
Diyarbakır’la Ahmet'i birbirine bağlayan dipte dolanmaktı, aykırı olmak idi,
isyan etmek idi.
Ahmet hiçbir “tek” ve “bilindik” kalıba
sığdırılamayacak bir müzisyendi. “Solculuk”, Kürtlük, Saddamcılık, Sufilik,
Kızılbaşlık vb. dâhil. Bestelediği şiirlere bakın, beslendiği yerlere
bakın...Maalesef geri dönüp bakınca, insanların birçoğu onu o denli “tek”
hatırlıyorlar ki, acı verici… O denli şaşırtıcı, rahatsız edici, çomak
sokucuydu ki Ahmet, bence bu yüzden, örneğin, “hiç yakıştıramayacağınız”
şekilde Attila İlhan ile çok iyi anlaştı.
Hayatımda bir kez bile karşılaşmadım. Tamamen
eserleri üzerinden söylüyorum ki, Ahmet Kaya bu toprakların gördüğü en aykırı,
en hırçın, en hüzünlü, en kırılgan “kılıç balıklarından” biriydi. Onu bu rezil
ülkeye bu kadar erken bir yaşta “kurban” vermenin acısını hep duydum, hep de
duyacağım...
Ahmet'in ruh ikizi
Mahsuni idi. İkisi de hayatlarını kendilerini aramaya vakfettiler. Yaşama en
dipten, en tersten bakmaya çalıştılar. Mahsuni bu satırları ancak onun için
yazmış olmalı; ki Ahmet de üzerine çok güzel alınmış:
Dostlar beni bir kazana
koydular
40 yıl yandım daha
çiğdir dediler
Ölçeğimi gram gram
yediler
Bir kantarda tartamadım
ben beni
Yektan Türkyılmaz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder